List of Ten: Saturday Night Satan

Είναι heavy, είναι «σκοτεινοί» και έχουν κάνει ήδη χαμούλη με τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο. Οι Saturday Night Satan ετοιμάζονται να ανοίξουν μια από τις πιο metal ημέρες του φετινού καλοκαιριού με Judas Priest, Bruce Dickinson και Accept.

Αυτό είναι και το πιο κατάλληλο σκηνικό για να μας μιλήσουν για δέκα αρκετά occult δίσκους που έχουν διαμορφώσει τον ήχο τους.

Coven – Witchcraft Destroys Minds and Reaps Souls

Οι  πρώτοι διδάξαντες του occult rock, μαζί με Jacula, Black Widow και μια χούφτα άλλους. Μπροστάρισα και μοναδικό επαπομείναν ιδρυτικό μέλος, η αειθαλής Jinx Dawson, με την ανατριχιαστική φωνή της και γνωστή για τις μαγικές πρακτικές της, με την οποία μάλιστα συνεργαστήκαμε για την δημιουργία του δικού μας sigil. Φαινομενικά ασήμαντο, αλλά καίριο για την αισθητική που πρεσβεύει το εν λόγω μουσικό κίνημα, είναι πως οι Coven υπήρξαν εκ των πρώτων φορέων του devil horns sign (παραμένει δυστυχώς αστικός μύθος το αν ξεκίνησε από αυτούς, τον Geezer Butler ή τον George Clinton). Όσο για το album, αυτό καθεαυτό, ό,τι και να πούμε είναι λίγο. Ένα ντεμπούτο, αριστούργημα αισθητικής, ατμόσφαιρας και τραγουδοποιείας, από την αρχή μέχρι το τέλος, με προσωπικό αγαπημένο το “For Unlawful Carnal Knowledge”, τραγούδι που μάλιστα παίζει συνήθως στα ηχεία πριν από τις συναυλίες μας. Το θεωρώ γούρι!

Blue Oyster Cult – Fire of Unknown Origin

Οι BOC είναι τεράστια επιρροή για εμάς. Ταξιδεύουμε κάθε τόσο στο εξωτερικό για να απολαύσουμε μια συναυλία τους, το σώμα μου είναι ζωγραφισμένο με τα εξώφυλλά τους, τα σύμβολά τους και 1002 άλλα στοιχεία τους και νομίζω πως είναι εμφανής και η επίδρασή τους στη μουσική μας. Ένα click πριν την αρχή του τέλους της σπουδαίας τους εποχής, οι BOC, χάρη και στην σταθερή σύνθεση που μέχρι τότε είχαν καταφέρει να διατηρήσουν, αγγίζουν -κατ εμέ- το peak της δημιουργικότητάς τους. Από την αψεγάδιαστη πρώτη πλευρά του βινυλίου μέχρι το αμφιλεγόμενο για τα pop music standards της εποχής “Joan Crawford” (έγινε ban από το MTV), το “Fire of Uknown Origin” αιχμαλωτίζει μέσα του, όλα όσα έκαναν τους BOC σπουδαίους. Μεγάλο ερωτηματικό απομένει το που θα έφταναν αν παρέμεναν τα αρχικά μέλη, ενώ ευτυχώς το πρόσφατο “The Symbol Remains” του 2020 εμπεριείχε την ψυχή του συγκροτήματος, μέσα από ένα εκσυγχρονιστικό, αλλά διόλου νεοτεριστικό πρίσμα, που έδωσε έξτρα ελπίδες για το μέλλον. MAKE BLUE OYSTER CULT GREAT AGAIN!

Amorphis – Tuonela

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που έχω το συγκεκριμένο album στην λίστα μου, αλλά ο σημαντικότερος είναι ο εξής: Είναι ένα από εκείνα που σηματοδοτούν αλλαγή στο μουσικό ύφος μιας μπάντας. Ως αποτέλεσμα, την περίοδο κυκλοφορίας του, έχοντας στο μυαλό μας τα αριστουργηματικά “Tales from the Thousand Lakes” και “Elegy” πολλοί βιαστήκαμε να χαρακτήρίσουμε την απόπειρα αυτή των Amorphis ως “φλώρικη” και τους ίδιους ως “ξεπουλημένους”. Πολύ χαρακτηριστικά γνωρίσματα των heavy metal fans της εποχής να αντιδρούν έτσι άλλωστε, όποιος έζησε τότε, το θυμάται. Έλα μου που τα χρόνια περνούν και πριν τη χρυσή περίοδο του Spotify, σε μια στιγμή μουσικής λειψυδρίας (δεν έφταναν τα χρήματα για νέες αγορές) λες “Ας το βάλω να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία”. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Το “Tuonela” παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου albums όλων των εποχών. Τέλεια παραγωγή, φοβερή τραγουδοποιεία, εξαιρετικά φωνητικά από τον Pasi Koskinen, με την πιο λυρική πλευρά του να πλημμυρίζει το album στην πλειοψηφία των τραγουδιών και τη μπάντα σε τρελή φόρμα, να παραδίδει μαθήματα Φινλανδικού προοδευτικού folk metal. Έπος.

Witchcraft – Legend

Μπορεί να είναι πιο σύγχρονο από τα υπόλοιπα της λίστας, αλλά για μένα το “Legend” στέκει εκεί ψηλά στην κορυφή! Κορυφαία στιγμή του υπερταλαντούχου Magnus Pelander, που -παρά τα όσα ένιωσε ο ίδιος, όπως λέγεται- ακροβατεί υπέροχα ανάμεσα στην εσωστρεφή underground ψυχή του συγκροτήματος (και του δημιουργού του) και την εξωστρέφεια που χρειάζεται ένα τέτοιο αριστούργημα για να ακουστεί μέχρι εκεί που πρέπει. Υπερπαραγωγή των Fascination Street Studios, τεράστια στερεοφωνία, απίστευτος ήχος στις κιθάρες και η φωνή του Pelander να ψέλνει ιστορίες απόγνωσης, που μαρτυρούν και την ψυχολογία του εκείνης της περιόδου. Ένας από τους λόγους που αυτό το album θα μου μείνει αξέχαστο είναι πως με το τότε σχήμα μου τους Mahakala ήταν προγραμματισμένο να τους ακολουθήσουμε σε δύο ζωντανές εμφανίσεις, τις οποίες και περιμέναμε σαν moment of glory μας. Τελικά ο Magnus τρελάθηκε, εξαφανίστηκε, κανείς δεν έμαθε ποτέ τι έγινε, κανείς ποτέ δεν τον βρήκε και οι εμφανίσεις μοιραία ακυρώθηκαν. "It’s not that i dont care or that i dont listen, but my cynisim has sprung, out of a decline inner dominion, inside I die inside I run".

The Devil’s Blood – The Time of No Time Evermore

Ήταν 2011, και με το τότε σχήμα μου, τους Mahakala, συνθέταμε το “Devil’s Music” album. Με κάλεσαν στο τηλέφωνο τα αδέρφια Καρρά (Bowel of Noise Records) να με ρωτήσουν αν θέλαμε να ανοίξουμε την συναυλία των The Devil’s Blood στην Αθήνα. Για κάποιον διαολεμένο λόγο δεν τους γνώριζα, είχα όμως μεγάλη εμπιστοσύνη στην αισθητική των παιδιών κι έτσι μηχανικά συμφώνησα. Μία περιήγηση στη μουσική τους με είχε κάνει fan τους από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Είχαμε μέχρι τότε ακούσει τους Ghost, τους In Solitude, αλλά το occult rock δεν είχε για τα καλά κάνει την εμφάνισή του στις ζωές μας κι έτσι τα ερεθίσματα δεν ήταν πολλά. Ήξερα για πρώτη φορά πως ήθελα να μιλήσω για τον διάβολο στους στίχους μου (όπως και έκανα στο album που τότε ηχογραφούσαμε) και το “The Time of No Time Evermore” μου έδωσε άλλο ένα σπρωξιματάκι προς τον σωστό δρόμο. Η δε συναυλία που ακολούθησε τον Ιανουάριο του 2012, μνημονεύεται ακόμη από κάποιους εξ ημών ως μία από τις κορυφαίες που έχουμε δει ποτέ εν Ελλάδι και δη στον ιστορικό χώρο του Κυττάρου. Μεγάλο μέρος του “All Things Black” έχει ως επιρροή τις τριπλές κιθάρες και το minimal rhythm section των The Devil’s Blood ενώ η γνωριμία με τον Selim Lemouchi ήταν μια φοβερή συγκυρία για μένα. Φοβερό άτομο, περάσαμε 2 όμορφες μέρες μαζί και η απώλειά του μου στοίχισε αν και δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω τόσο καλά. RIP.

Darkthrone – The Underground Resistance

Κάποιοι ενδεχομένως θα απορήσουν που δεν βάζω κάποια από τις πρώτες τους δουλειές, αυτές που άλλωστε τους καταξίωσαν. Έλα μου όμως που σε αυτό το album οι Darkthrone ήχησαν ακριβώς όπως θα ήθελα να τους ακούω. Αναβαθμισμένη παραγωγή σε σχέση με το παρελθόν (μην με παρεξηγήσετε, έχει και την γλύκα του το τετρακάναλο, αλλά γερνάμε) και μία ωραία ισορροπία ανάμεσα στα πρόσωπα που κατά καιρούς μας έχουν παρουσιάσει (black / crust / doom / epic), με έμφαση στο epic κομμάτι, στο οποίο και θεωρώ πως τα καταφέρνουν εξαίσια. Το απίστευτο εξώφυλλο, τόσο διαφορετικό από ό,τι άλλο είχαν μέχρι στιγμής παρουσιάσει, όπως και το μέσα μέρος του gatefold LP, με φωτογραφίες του duo με πέδιλα του σκι και σε άλλες leisure time activities φέρουν στο σύνολό τους την καλτίλα που ζητώ όταν κάνω βουτιά στους Darkthrone. Αμίμητο έπος.

Queens of the Stone Age – Songs for the Deaf

Όποιος ξέρει, ξέρει. Μιλάμε ότι το λιώσαμε, στα σπίτια, στα αμάξια (πώς θα μπορούσαμε να μην με τέτοια car-friendly εισαγωγή), στα bars, στα clubs, στα ακουστικά μας. Έπος επών. Κορυφαία στιγμή για την παρέα του Josh Homme, που για εκείνη και μόνο εκείνη την φορά, απαρτίζεται από τους Nick Oliveri (Kyuss, Mondo Generator κ.α.), Dave Grohl (Nirvana, Foo Fighters και άλλες 2 σελίδες συμμετοχές) και Mark Lanegan (Screaming Trees). Με αυτό το all star line-up λοιπόν, αλλά και με μια χούφτα κορυφαία τραγούδια στα χέρια του, ο iconic τραγουδοποιός / κιθαρίστας / τραγουδιστής, μας παραδίδει ένα από τα κορυφαία rock albums όλων των εποχών, δημιουργώντας τον χαρακτηριστικό Queens of the Sone Age ήχο (λίγο πριν τον τελειοποιήσει / εγκαθιδρύσει οριστικά στο follow-up “Lullabies to Paralyze”) που μέχρι σήμερα επηρεάζει χιλιάδες μπάντες ανά τον πλανήτη. Από το εκρηκτικό opening με το “You Think I Ain’t Worth a Dollar, But I Feel Like a Millionaire” με τον Nick Oliveri να διαλύει στην κυριολεξία το vocal mic του μέχρι το hidden track summer ballad “Mosquito Song”, το “Songs for the Deaf” περιέχει μόνο τραγουδάρες και θα μνημονεύεται μέχρι τον πλανήτη μας να κατοικήσουν aliens, εξαλείφοντας μια για πάντα το ανθρώπινο είδος. Αμήν.

Black Sabbath – Sabbath Bloody Sabbath

Υπάρχει ένα αστείο στους rock / metal κύκλους που λέει πως μπορείς ακούγοντας τον κάθε Sabbath δίσκο, να καταλάβεις τι ναρκωτικό έπιναν εκείνη την περίοδο. Δεν είναι δύσκολο λοιπόν να καταλάβεις το τι μπορεί να έγινε στα studio sessions του “Sabbath Bloody Sabbath”. Ένας Ozzy με τα δόντια σφιγμένα να πιάνει οκτάβες στις οποίες δεν τον ξανακούσαμε πριν και μετά από τότε (δεν είναι τυχαίο που αυτά τα τραγούδια παίζονται live σπανίως έως και καθόλου), τραγουδοποιητική πολυμορφία, με τα synths να κάνουν για πρώτη φορά τόσο αισθητή την παρουσία τους (μέρος των οποίων έχει αναλάβει ο Rick Wakeman των Yes) και μία πολύ όμορφη ιστορία να ακολουθεί την δημιουργία του album. Έχοντας λοιπόν βρεθεί σε writer’s block, αποφάσισαν να κάνουν τα rehearsal sessions / jams τους στο Κάστρο Clearwell, στο Δάσος Ντιν, μέρος το οποίο είχαν χρησιμοποιήσει για τον ίδιο σκοπό οι Led Zeppelin και οι Deep Purple. Η ατμόσφαιρα του κάστρου, σε συνδυασμό με κάποια μεταφυσικά περιστατικά, γέννησαν το riff του ομώνυμου τραγουδιού, που έθεσε άλλωστε τις βάσεις για το album. Αυτη η ιστορία με εμπνέει μέχρι και σήμερα να προσπαθήσω κάποια στιγμή να φέρω τη μπάντα μου μια τέτοια κατάσταση, χάριν έμπνευσης. Όταν το σκηνικό είναι μαγικό, μπορούν να γεννηθούν μαγικές δημιουργίες!

Melvins – Stoner Witch

Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιο album των Melvins, καθώς θεωρώ πως παρά την εξαιρετική τους τραγουδοποιεία, αυτό που πραγματικά αποτελεί ακρογωνιαία λίθο της ύπαρξής τους, είναι η αισθητική και η άποψή τους πάνω στον ήχο, την performance και το τι εν τέλει συνιστά έναν πλήρη δίσκο ή τραγούδι. Ο Buzz Osborne εν τω μεταξύ, θα έπρεπε να έχει ένα αφιέρωμα στο Guitar World Magazine κάθε μήνα! Αριστουργηματικός κιθαρίστας, αυτό που κάνει είναι φοβερό, ειδικά σε live περιβάλλον. Το να προσπαθώ να διαλέξω ανάμεσα στο “Stoner Witch” και το “Houdini” δε, είναι σαν να προσπαθείς να διαλέξεις ανάμεσα στο “King for a Day…” και το “Angel Dust” των Faith No More. Θα άκουγα ευχαρίστως όλη την δισκογραφία των Melvins μονορούφι από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά θα δώσω μερικούς πόντους παραπάνω στο “Stoner Witch”, γιατί ήταν το album που με σύστησε σε αυτούς (έχοντας βέβαια πρώτα ακούσει το συνεταιριστικό “Millenium Monsterwork 2000” με τους επίσης εξαιρετικούς Fantomas). What a band!

Mercyful Fate – Melissa

Γνωρίζοντας πως πρέπει να βάλω οπωσδήποτε και ένα καθαρόαιμο heavy metal album, μιας που είναι ο ήχος με τον οποίον ανατράφηκα (και τα 10 albums πολύ λίγα για να μιλήσω για τις επιρροές μου κύριε δικαστά), αφήνω δυστυχώς έξω τους αγαπημένους μου Megadeth και το αριστούγημα “Rust in Peace” και παίζω με Mercyful Fate και “Melissa”. Σε μια εποχή λοιπόν που το metal δεν ήξερε πού του πάνε τα 4 και έβγαζε μόνο δισκάρες, ανεπηρέαστο από ταμπέλες και άλλα taboo (άλλωστε τότε ξεκίνησαν οι δισκογραφικές να δημιουργούν την ορολογία των ταμπελών και των υποειδών), ξεπετάγονται και τούτοι εδώ οι θεοί! Όσο black metal κι αν ακούσω, όσο corpse pain, αίματα και αναπαραστάσεις ανθρωποθυσιών κι αν δω, όσα διαστήματα τετάρτης αυξημένης κι αν μου παίξεις (musicians will understand), ποτέ δεν θα νιώσω το evil spirit τόσο κοντά μου όσο με αυτόν τον δίσκο. Είχα φυσικά την τεράστια τύχη να τους δω ζωντανά στο πιο πρόσφατο reunion τους, στο Graspop Metal Festival, με το line-up των Shermann, Wead, Vera, Holm. Θρυλικές στιγμές, θρυλικό συγκρότημα και κατ εμέ ο King Diamond είναι horror metal king κι ας τολμούν κάποιοι άπιστοι να διακωμωδούν το τολμηρό του styling. Bonus album στην συζήτηση το υπερτεράστιο “Fatal Portrait” από την solo καριέρα του Βασιλιά.