Την Παρασκευή το βράδυ, όπως θα γνωρίζετε ασφαλώς, είχαμε τα εγκαίνια του θεάτρου στον Λυκαβηττό με μια μεγάλη συναυλία του Σταύρου Ξαρχάκου. Την επανέναρξη του θεάτρου ύστερα από 15 ολόκληρα χρόνια (update: Ύστερα από 10 χρόνια για να είμαστε ακριβείς, μας παρέσυρε η λανθασμένη ανακοίνωση του Δήμου Αθηναίων). Μεγάλο διάστημα, αν το σκεφτεί κανείς. Μεγάλο διάστημα μέσα στο οποίο έχουν συμβεί τεράστιες αλλαγές. Αλλαγές που μπορούν να κάνουν έναν πάλαι ποτέ αγαπημένο συναυλιακό χώρο να μοιάζει έως και ξεπερασμένος.
Διότι, όσο κι αν αγαπάμε τον Λυκαβηττό μιας και μας συνδέουν μαζί του πολλές αναμνήσεις, πλέον δεν βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’80. Να το κόβεις με τα πόδια και να ανεβαίνεις τον λόφο χωρίς να υπολογίζεις τίποτε. Και δεν το λέω για λόγους ηλικίας (κρύβε χρόνια, κρύβε χρόνια). Το λέω γιατί έχουμε μάθει πλέον διαφορετικά. Διότι, όταν υπάρχει λόγου χάριν μια Τεχνόπολη με έναν σταθμό μετρό απέξω, ακούγεται λίγο παράξενο να σου λένε «ανέβα τον λόφο με τα πόδια».
«Στον Λυκαβηττό χωρίς αυτοκίνητο» είναι το μότο που έβγαλε ο Δήμος Αθηναίων, προσκαλώντας μας «να επισκεφτούμε ξανά το Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού». Και σημειώνει: «Με σεβασμό στην περιοχή και τους κατοίκους της, η προσέγγιση με αυτοκίνητο στο πάρκινγκ του θεάτρου για τις ημέρες και ώρες των εκδηλώσεων θα επιτρέπεται μόνο σε ΑμεΑ, ηλικιωμένους, καθώς και για επιβίβαση/αποβίβαση ταξί». Συγγνώμη, αλλά δεν πάει έτσι. Στη συναυλία του Ξαρχάκου έβλεπα εκατοντάδες ταλαίπωρους να ανεβαίνουν με ζόρι τον ανήφορο. Γολγοθάς για ένα live. Ωραίο το θέατρο Λυκαβηττού, πανέμορφο θα έλεγα, αλλά, βρε αδελφέ, κάπως ζόρικο και δύσκολο. Και δυσλειτουργικό. Κι επίσης όπως παραπονέθηκαν φίλοι που είχαν ανάγκη να ανεβούν με αυτοκίνητο προχθές, δεν τους επέτρεψαν να σταθμεύσουν στο πάρκινγκ που ήταν κλειστό από αυτοκίνητα των VIP.
Anyway, το θέατρο επαναλειτούργησε και έμοιαζε θαυμάσιο. Εστω και αν εκφράστηκαν κάποιες ενστάσεις. Η δημοτική κίνηση «Ανατρεπτική Συμμαχία» με υποψήφιο δήμαρχο τον δικηγόρο Κώστα Παπαδάκη έκανε λόγο για «προϊόν επικοινωνιακής εκμετάλλευσης» και έθεσε τρία θέματα στον δήμαρχο Κώστα Μπακογιάννη (χωρίς να λάβει απάντηση), σημειώνοντας ότι πριν ξεκινήσει η χρήση του θεάτρου θα έπρεπε να έχουν συνταχθεί:
1) Πιστοποιητικό παραλαβής προς χρήση από την Επιβλέπουσα Υπηρεσία του Δήμου Αθηναίων.
2) Πιστοποιητικό Πυρασφάλειας από τη ΔΕΗ.
3) Αδεια λειτουργίας.
Κατά τα άλλα, η συναυλία του Σταύρου Ξαρχάκου δεν χωράει ιδιαίτερη κριτική. Οχι γιατί δεν ήταν καλός ο μαέστρος, αυτό έλειπε, αλλά επειδή δεν μου έμοιαζε για κανονική συναυλία. Περισσότερο σαν χοροεσπερίδα του δήμου έδειχνε. Σκεφτείτε ότι το κοίλο του θεάτρου ήταν γεμάτο με καρέκλες. Για τους επισήμους. Για τους VIP, βρε. Ο λαός στην εξέδρα και οι εκλεκτοί στην πλατεία. Εκλεκτοί, αρκετοί εκ των οποίων ήρθαν γιατί, βασικά, έπρεπε να έρθουν και όχι γιατί το ήθελαν και τόσο πολύ. Φαίνονταν, τους ξεχώριζες. Χώρια ότι κάποιες καρέκλες έμειναν άδειες. Γιατί απλώς ορισμένοι προσκεκλημένοι δεν εδέησαν.
Αλλά, ούτως ή άλλως, όταν γίνεται ένα live και μπροστά μπροστά έχεις τους επισήμους να κάθονται σταυροπόδι και να παρακολουθούν, το live εκφυλίζεται. Δημιουργείται ένα κενό ανάμεσα στους καλλιτέχνες και τον «κανονικό» κόσμο, ένα χάσμα, που καταστρέφει την όποια ατμόσφαιρα πάει να φτιαχτεί. Να έχεις πληρώσει εισιτήριο, πανάκριβο μάλιστα, να κάθεσαι στην κερκίδα και να μην μπορείς να έρθεις σε επαφή με τη σκηνή επειδή μπροστά μπροστά είναι ο δήμαρχος, ένας υποψήφιος δήμαρχος, άλλοι πολιτικοί, ένας παπάς και ουκ ολίγοι μεγαλοδημοσιογράφοι της δεξιάς πολυκατοικίας.
Ας σταματήσω να γκρινιάζω, άλλωστε περισσότερο για τα εγκαίνια ήταν η βραδιά και λιγότερο για τη συναυλία. Ο Ξαρχάκος είχε επιλέξει μεγάλα τραγούδια και οι απίστευτες ενορχηστρώσεις του ήταν ξανά εκεί. Τέσσερις οι φωνές, δύο σε καλή φόρμα (Καρούνης και Σαΐα) και δύο ντεφορμέ (Αρβανιτάκη και Μητσιάς). Αλλά, σας είπα, καμία ατμόσφαιρα, καμία σχέση με τις μυσταγωγικές βραδιές που ξέρει να στήνει ο μαέστρος.
Τουλάχιστον γλιτώσαμε τους πανηγυρικούς λόγους. Περίεργο μεν αλλά ο Κώστας Μπακογιάννης δεν μίλησε, δεν είπε κάτι για την περίσταση. Για το άνοιγμα του θεάτρου του Λυκαβηττού που, αναντίρρητα, το πιστώνεται. Τόσοι δήμαρχοι πέρασαν και ουδείς ασχολήθηκε σοβαρά. Οι ενστάσεις παραμένουν αλλά πιθανότατα αυτές να αφορούν μόνο εμάς που πηγαίνουμε σε πολλές συναυλίες: μετράω μέχρι τον Οκτώβρη τρεις-τέσσερις Λυκαβηττούς ακόμα που θα πάω. Η καλύτερη γυμναστική, θα φτιάξω γερά πόδια.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας