Slowthai
Ugly
Method Records
★★★☆☆

Αν θέλαμε να δίναμε το στίγμα του συγκεκριμένου άλμπουμ (αλλά και του καλλιτέχνη) θα λέγαμε ότι ο Slowthai είναι ο Kendrick Lamar της Μεγάλης Βρετανίας. Οχι τόσο στον ήχο τού «Ugly», όσο κυρίως στον στίχο. Εστω και αν το εναρκτήριο κομμάτι, το «Yum», είναι φουλ Lamar ακόμα και στις ανάσες που ακούγονται. Δεν είναι τυχαίο που ο Slowthai με το κοφτερό ντεμπούτο του «Nothing Great About Britain» του 2019 χαρακτηρίστηκε ως η «φωνή μιας γενιάς», τότε, την άγρια εποχή του Brexit. Χιπ χοπ παίζει ο Slowthai ή μάλλον έπαιζε, μια και στο «Ugly» (που μπορεί να σημαίνει και U Gotta Love Yourself) ακούγεται περισσότερο ροκ, πιο alternative, ακόμα και industrial σε σημεία του. Για να καταλάβετε το ύφος του δίσκου, στο ομώνυμο κομμάτι συμμετέχουν και οι Fontaines D.C. και, παρά αυτό που θα περίμενε κανείς να ακούσει, πρόκειται για μια περίεργη μπαλάντα. Ωραία, δεν λέω, αλλά τον προτιμώ στο ραπ στιλ τού «Fuck It Puppet» (άλλο τραγούδι του δίσκου), έστω και αν μοιάζει ημιτελές.

Ο ίδιος λέει ότι αυτό το άλμπουμ τον αντιπροσωπεύει απόλυτα, είναι το πιο προσωπικό του και ότι ο ήχος τού «Ugly» είναι η ηχητική κατεύθυνση στην οποία θέλει να πάει. Το έκανε και τατουάζ! Ελπίζω να είναι παροδικό και να επιστρέψει στο χιπ χοπ. Εστω και στο δικό του χιπ χοπ, το πειραγμένο, εκείνο που πάντα είχε ροκ στοιχεία μέσα του, το grime βασικά για να καταλαβαινόμαστε. Τον είδαμε άλλωστε και το προηγούμενο καλοκαίρι στην Τεχνόπολη, στο Plisskën Festival, και καταλάβαμε περί τίνος πρόκειται και γιατί οι Εγγλέζοι είναι τρελαμένοι μαζί του.

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Echo Tides
Aνδρομέδα FM
United We Fly
★★★★☆

Το τρίτο άλμπουμ των Echo Tides (Pan Pan, Γιάννης Αναγνωστόπουλος, Γιώργος Λυγουριώτης, Καλλιόπη Μητροπούλου) -το πιο εσωτερικό και ρομαντικό τους ώς τώρα- αποτυπώνει με τρόπο ιδανικό τη μουσικότητα των στίχων τους -στα ελληνικά αυτή τη φορά- και την ποιητικότητα της μουσικής τους, βάζοντας σοβαρή υποψηφιότητα για ένα από τα καλύτερα ελληνικά άλμπουμ της χρονιάς. Synth pop ηχοχρώματα και post punk ξεσπάσματα, υπό τη σκέπη πάντοτε ενός new wave πρίσματος, είναι τα βασικά υλικά «κατασκευής» των εννιά τραγουδιών, που αφηγούνται σουρεαλιστικές και sci-fi ιστορίες διαποτισμένες με έντονο λυρισμό. Στα συν του δίσκου η υπέροχη ερμηνεία των κομματιών τόσο από τη φωνή της μπάντας Καλλιόπη Μητροπούλου, όσο και από την «guest» Nefeli Walking Undercover.

Δώρα Σελλά

Burgundy Grapes
Quadrella
Inner Ear
★★★☆☆

Επιστροφή στη δισκογραφία για το αθηναϊκό σχήμα με την τέταρτη δουλειά του, η οποία αποτελείται από έντεκα ορχηστρικές συνθέσεις ατμοσφαιρικού και κινηματογραφικού ύφους. Το βασικό ντουέτο των Γιώργου Κολυβά και Αλέξανδρου Μιαούλη συναντά αξιόλογους μουσικούς και δημιουργούν ένα μινιμαλιστικό μουσικό πλαίσιο βασισμένο στην πολύ καλή «συνομιλία» της κιθάρας με όργανα όπως το σαξόφωνο, το τσέλο, το κοντραμπάσο, το theremin. Ο δίσκος κινείται σε folk ψυχεδελικά μονοπάτια και παρότι του λείπουν οι εντάσεις θα αποτελέσει όμορφη συντροφιά σε κάποιο road trip ή σε μια χαλαρή βραδιά ενδοσκόπησης.

Χρήστος Καλλιμάνης

Emi Path
Void
Submersion Records
★★☆☆☆

Η Ελληνίδα ερμηνεύτρια «βουτάει στο κενό» (void) στο δεύτερο full length άλμπουμ της και πειραματίζεται με ήχους, πλήκτρα και την ίδια τη φωνή της, που αποτελεί και το δυνατό και πιο ενδιαφέρον σημείο στις εφτά αυτές συνθέσεις.

Ψυχεδελικές dark και ambient μελωδίες, μπόλικα εφέ και noise δημιουργούν ένα αισθητικό αποτέλεσμα που σε σημεία είναι μεν καθηλωτικό, αλλά στο σύνολό του μπορεί να κουράσει. Ενα απαιτητικό άκουσμα στο οποίο πάντως θα βρούμε συγκεκριμένες στιγμές, όπως το «Not Productive», που θα μας ταξιδέψουν.

Χρήστος Καλλιμάνης