THE STEAMS
MILD CONQUEST
The Hubsters
★★★★☆

Εισέβαλαν με φόρα στις συσκευές μας το 2018 με το εκπληκτικό ντεμπούτο τους και τώρα μας αποζημιώνουν για δεύτερη φορά. Το «Mild Conquest» έπρεπε και είναι η φυσική συνέχεια του «Wild Ferment», με τους Steams να αποδεικνύουν πως έχουν την έμπνευση, τη διάθεση και την ωριμότητα να συνεχίσουν σε υψηλά στάνταρντ εξερευνώντας και νέα μονοπάτια.

Ας βγάλουμε από τη μέση τα, ελάχιστα, αρνητικά: Θεωρώ το «Wild Ferment» ορόσημο για ντεμπούτο μπάντας και μάλλον κερδίζει στα σημεία το «Mild Conquest». Η ανάγνωση (και η επιλογή του Γιώργου Μαζωνάκη) του ορισμού της τραγωδίας «ξενίζει» σε έναν αγγλόφωνο δίσκο, ιδιαίτερα έναν άνθρωπο που έβλεπε «εφιάλτες» διαβάζοντας Αρχαία Δέσμης, αλλά φαντάζομαι τα παιδιά έχουν άποψη για την επιλογή τους, είναι σεβαστή και εμείς απλά προδίδουμε την ηλικία μας.

Μέχρι εκεί όμως. Και αυτός ο δίσκος έχει εξαιρετικές συνθέσεις, πειραματισμούς και νέα στοιχεία που πάνε ένα βήμα παραπέρα το phych rock, με τον όρο να είναι αρκετά «στενός» για να αποτυπώσει τη μουσική τους.

Εκρηκτική έναρξη, αψεγάδιαστη παραγωγή και η μπάντα συνεχίζει από εκεί που μας άφησε, βάζοντας όμως και πινελιές παραδοσιακής μουσικής. Οσο προχωρά ο δίσκος βρίσκουμε πιο groovy στοιχεία, απολαμβάνουμε τα πιο δυνατά σημεία των κομματιών που απογειώνουν το τελικό αποτέλεσμα, αλλά χανόμαστε και στα ψυχεδελικά μέρη τους που τόσο τους χαρακτηρίζουν.

Εχουν εξάλλου την «ευλογία» να διαθέτουν έναν χαρισματικό frontman και το performance της φωνής τούς δίνει αυτό το διονυσιακό, αλλά και εκκλησιαστικό στοιχείο που καθηλώνει τον ακροατή και τον βάζει μέσα στον κόσμο τους.

Περιμένουμε πλέον να τεστάρουμε το «Mild Conquest» και στις live εμφανίσεις τους, που είναι πάντα μοναδικές.

Χρήστος Καλλιμάνης

MAX RICHTER
THE NEW FOUR SEASONS
Deutsche Grammophon
★★★☆☆

Εχει ένα κόλλημα με τις «Τέσσερις Εποχές» του Βιβάλντι ο σπουδαίος Max Richter (παίζει και στο Ηρώδειο στις 29 Ιουνίου). Είναι η δεύτερη φορά που βγάζει άλμπουμ διασκευάζοντάς τες, το είχε κάνει πριν από 10 χρόνια, το επαναλαμβάνει και τώρα, με τη διαφορά ότι χρησιμοποιεί όργανα εποχής κι ένα vintage συνθεσάιζερ. Πιστεύει πως έτσι ο ήχος είναι πιο ανθρώπινος. Ο Βιβάλντι έγραψε τις «Τέσσερις Εποχές» μεταξύ 1716 και 1720 και ο Max Richter λέει ότι ήταν ο αγαπημένος του κλασικός δίσκος που άκουγε από τους γονείς του. Οκ.

Δημήτρης Κανελλόπουλος

DEF LEPPARD
DIAMOND STAR HALOS
Minos EMI
★★★☆☆

Μετά εφτά χρόνια δισκογραφικής σιωπής οι Def Leppard κυκλοφόρησαν τον Μάιο το «Diamond Star Halos», τίτλος-κλείσιμο ματιού στο «Get It On» των T. Rex. Το άλμπουμ αρχίζει δυναμικά με τα τρία πρώτα κομμάτια του -«Take What You Want», «Kick», «Fire It Up»- να λειτουργούν ως υπενθύμιση στο γιατί οι Def Leppard ήταν ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα στα μέσα της δεκαετίας του ‘80. Από τα υπόλοιπα -καλά δείγματα old school glam metal και hard rock- ξεχωρίζουν τα «SOS Emergency», «All We Need», «Unbreakable», ενώ από τις δύο μπαλάντες που συμμετέχει η Alison Krauss αρέσει περισσότερο το «This Guitar». Το επικό «From Here To Eternity», σαν ένα «hommage» σε Queen - Pink Floyd, κλείνει τον δίσκο με τον καλύτερο τρόπο.

Δώρα Σελλά

POST MALONE
TWELVE CARAT TOOTHACHE
Mercury
★★☆☆☆

Αλλος ένας σούπερ σταρ κυκλοφορεί δίσκο και σκαρφαλώνει κατευθείαν στις ψηλές θέσεις του τσαρτ (στο Νο1 φυσικά). Και τι έγινε θα πείτε; Ο Post Malone έβγαλε το νέο άλμπουμ του, τέταρτο κατά σειρά, καλοδουλεμένο μεν, αλλά το αποτέλεσμα είναι μέτριο. Είναι και διαφορετικό βέβαια, ακούγεται πιο εσωστρεφές και ακουστικό, τραπ-ίζει τόσο-όσο και δεν διαθέτει το κομμάτι-κράχτη που θα κάνει την τεράστια επιτυχία. Εχω την εντύπωση πως δεν θα δημιουργήσει αίσθηση και θα ξεχαστεί γρήγορα.

Δημήτρης Κανελλόπουλος