The Weeknd
«Dawn FM»
Republic Records
★★★★☆

Εκπληξη: μόλις την πρώτη εβδομάδα του χρόνου κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ που σίγουρα μετά από 12 μήνες, στο τέλος του 2022, θα φιγουράρει στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Εκπληξη και γιατί σπάνια κυκλοφορούν άλμπουμ μεγάλων ονομάτων μέσα στον Ιανουάριο, μιας και οι δισκογραφικές εταιρείες αποφεύγουν τις δυνατές κυκλοφορίες τους αμέσως μετά τις γιορτές. Αλλάζουν οι εποχές θα πείτε, όπως αλλάζουν και οι συνήθειες ακρόασης.

Ετσι στις 7 Ιανουαρίου ο μέγας The Weeknd έβγαλε το «Dawn FM» κι έκανε όλη την υφήλιο να παραμιλάει. Ο σούπερ σταρ της εποχής επανήλθε με τον καινούργιο δίσκο του και ήδη γίνεται χαμός παντού. Και έρχεται και με φόρα από τις προηγούμενες χρονιές με το περίφημο single του «Blinding Lights», από το άλμπουμ «After Hours», να είναι παγκοσμίως το Νο1 κομμάτι σε streaming συγκεντρώνοντας τις περισσότερες ακροάσεις από οποιοδήποτε άλλο.

«Dawn FM» λοιπόν από τον The Weeknd (κατά κόσμον Abel Tesfaye) και ετοιμαστείτε για μια αποθέωση των ‘80s και του ντίσκο ήχου της δεκαετίας. Πολύ πιο προσεγμένο και σύγχρονο βέβαια, πολύ πιο αστραφτερό. Αυτή είναι η κατάλληλη λέξη: το «Dawn FM» είναι ένα αστραφτερό άλμπουμ, δίχως ψεγάδια. Κι αν είστε φαν του ήχου (προσωπικά δεν είμαι για να σας πω την αλήθεια), θα ικανοποιηθείτε πλήρως. Μόνο κακό, όπως μου είπε και μια φίλη μου που το ακούει ασταμάτητα στα ακουστικά και χορεύει διαρκώς, ότι είναι κλειστά τα κλαμπ και δεν μπορούμε να το χορέψουμε όλοι μαζί, με πολύ πολύ κόσμο, αγκαλιασμένοι.

Κορυφαία στιγμή του δίσκου το «Take My Breath» που είναι ένα κομμάτι χορευτικής ανθολογίας, ιδανικό για dancefloors. Ηδη ξεκίνησαν να «σκάνε» τα remix, που το απογειώνουν ακόμα περισσότερο. Εξαιρετικό και το «Sacrifice», όπως και το «Gasoline». Από συνεργασίες ξεχωρίζουν φυσικά ο Tyler, The Creator, αλλά και ο Lil Wayne. Τη σύνδεση με το ένδοξο παρελθόν την κάνει ο Quincy Jones, ένας από τους σπουδαιότερους μουσικούς, συνθέτες και παραγωγούς. Οι Daft Punk διαλύθηκαν, αλλά ο The Weeknd πιάνει το νήμα και συνεχίζει ιδανικά.

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Jonn Greenwood
«The Power of the Dog»
★★★★☆

Μια εξαιρετική ταινία συνοδεύεται συνήθως από ανάλογης ποιότητας σάουντρακ. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση της ταινίας της Τζέιν Κάμπιον «The Power of the Dog» (Η εξουσία του σκύλου), η οποία προβάλλεται από το Netflix, με τη μουσική που έγραψε γι’ αυτήν ο Jonny Greenwood, που αμφότερες αναμένεται να είναι υποψήφιες για Οσκαρ. Ο κιθαρίστας των Radiohead αρέσκεται στο «σπορ» της σύνθεσης πρωτότυπης μουσικής για ταινίες («Θα χυθεί αίμα», «The Master», «Αόρατη κλωστή» του Πολ Τόμας Αντερσον, «Spencer» του Πάμπλο Λαραΐν, ανάμεσα στις πιο γνωστές) «συλλέγοντας» βραβεία και διθυράμβους από τους κριτικούς. Στην ταινία της Νεοζηλανδής σκηνοθέτριας η υποβλητική, αφαιρετική, ατονική μουσική του Αγγλου μουσικού μοιάζει σαν να επιτίθεται με σαδισμό στους θεατές, εντείνοντας μεθοδικά τα αισθήματα της ανησυχίας και του φόβου που προκαλεί η παρακολούθησή της. Σύμφωνα με τον Greenwood, που έπαιξε τσέλο με τρόπο ώστε αυτό να βγάζει τον ήχο του μπάντζου, το τελικό αποτέλεσμα ήταν «μια ωραία σύγχυση» και «ένας ήχος που αναγνωρίζεις μεν, αλλά δεν είσαι εξοικειωμένος με αυτόν».

Δώρα Σελλά

Νίκος Γρηγοριάδης
«Ο Βασιλιάς της Λύπης»
Formiggart
★★★☆☆

Στη νέα δισκογραφική δουλειά του ο Νίκος Γρηγοριάδης επέλεξε να δοκιμαστεί για πρώτη φορά σ’ ένα από τα πιο δύσκολα πεδία της δουλειάς ενός συνθέτη, αυτό της μελοποίησης, και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Μελοποίησε Κώστα Καρυωτάκη, Μελισσάνθη, Μήτσο Παπανικολάου, Πέρσι Σέλεϊ, Πράξιλλα, Σαπφώ (στις δύο τελευταίες την ελεύθερη μετάφραση/απόδοση των ποιημάτων τους έκανε ο στιχουργός και φιλόλογος Χρήστος Γαβρήλος, ο οποίος έγραψε και τους στίχους στο «Red Roses», ίσως το ωραιότερο τραγούδι του δίσκου). Οι ερμηνείες των Γιώργου Νταλάρα, Μίλτου Πασχαλίδη, Κατερίνας Κυρμιζή και του συνθέτη χαρακτηρίζονται από ευαισθησία, εσωτερικότητα, δυναμισμό, ορμή, δωρικότητα, τρυφερότητα, αθωότητα, ανθρωπιά. Αλλα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το ομότιτλο και τα «Δωδεκάτη ώρα», «Κι αν έσβησε σαν ίσκιος», «Η μπαλάντα της μάνας» από έναν δίσκο που έτσι κι αλλιώς δεν «πετάς» κανένα τραγούδι, πράγμα σπάνιο για τη δισκογραφία της εποχής μας.

Δώρα Σελλά

Μανώλης Αγγελάκης
«Εμείς Αποστάσαμε»
Inner Ear
★★★★☆

Δεύτερος προσωπικός δίσκος μέσα σε δύο χρόνια (μετά το ορχηστρικό «The Stone We Had In Our Mouth») για τον Μανώλη Αγγελάκη, ο οποίος μας προσκαλεί σε ένα προσωπικό, σκοτεινό ταξίδι γεμάτο αυτοσχεδιασμούς και πειραματισμούς με ήχους και όργανα. Το «Εμείς Αποστάσαμε» είναι ένα απαιτητικό άκουσμα, με τον συνθέτη να κινείται στο μοτίβο που μας έχει συνηθίσει, χωρίς όμως να φοβάται να «εκτεθεί» στους ακροατές τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Φτιαγμένο μέσα στο lockdown, με τις δυσκολίες σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και τα προβλήματα που φέρνει η απομόνωση στις συνεργασίες και τη διαδικασία παραγωγής, το άλμπουμ έχει μια επιβλητική, αλλά και αγχωτική ατμόσφαιρα αντανακλώντας την ψυχοσύνθεση και τις εμπειρίες του συνθέτη. Κι αν ο δίσκος ξεκινάει με έναν μάλλον ανατρεπτικό τρόπο με το τραγούδι «Γενέθλια», ο επίλογος είναι αποθεωτικός με το καθηλωτικό «Ονειρο», αλλά και το «Η Πόλις» σε ποίηση Καβάφη. Ενα ειλικρινές και αντιπροσωπευτικό σάουντρακ της καραντίνας.

Χρήστος Καλλιμάνης