Ανταπόκριση 19/10/2019, Gagarin 205

Τα reviews μίας συναυλίας, ιδιαίτερα εάν ο υπογράφων είναι και fan της εκάστοτε μπάντας, έχουν μία τάση προς την υπερβολή, όμως η εμπειρία που ζήσαμε παρέα με τους Baroness το Σάββατο το βράδυ στο Gagarin μας επιτρέπει να συμπεριφερθούμε λίγο πιο… οπαδικά.

Το «μαζί» είναι η λέξη κλειδί για το συγκεκριμένο live, καθώς ούτε η μπάντα περίμενε τόσο ζεστή υποδοχή (με συνεχή τραγούδια, συνθήματα και αποθέωση), ούτε κι εμείς, όμως, ήμασταν έτοιμοι για μία τόσο γεμάτη και άρτια από όλες τις πλευρές εμφάνιση.  

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή ως οφείλουμε, καθώς το Gagarin είχε αρκετό κόσμο από νωρίς, γεγονός πολύ ενθαρρυντικό για μία ελληνική μπάντα όπως οι Breath After Coma που ανέλαβαν το δύσκολο έργο να ανοίξουν για τους Baroness.

Οι συνεχείς ζωντανές εμφανίσεις τους έδειξαν το δέσιμο και τον αέρα που έχει η μπάντα, με αποτέλεσμα να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον και να κερδίσει το ζεστό χειροκρότημα από το κοινό. Με καλά, κιθαριστικά τραγούδια και στιβαρό ήχο, οι Breath After Coma έδειξαν για ακόμη μία φορά πόσο μεγάλα βήματα έχουν γίνει στην ελληνική rock σκηνή.

Μετά από ένα μικρό διάλειμμα και πάντα με... πίστη στο πρόγραμμα οι Baroness όρμησαν πάνω στη σκηνή του Gagarin και όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “A Horse Called Golgotha” όλοι καταλάβαμε ότι αναμένεται να ζήσουμε κάτι ξεχωριστό.

Η εμφάνιση της μπάντας από τη Τζόρτζια πρέπει να «αναλυθεί» σε δύο επίπεδα, το παικτικό / τεχνικό και το επικοινωνιακό/αισθητικό.

Αυτό που κάνουν οι τέσσερις μουσικοί επί σκηνής είναι εξαιρετικά δύσκολο, ακόμη και για τον νέο progressive, alternative metal χώρο στον οποίο ανήκουν. 

Πολύπλοκες συνθέσεις, ανάποδοι ρυθμοί, δισολίες, δύσκολες μελωδίες στα φωνητικά και εξαιρετικά απαιτητικά σημεία στις κιθάρες. Ειδικά για τους John Baizley ( βασική φωνή, κιθάρες) και την Gina Gleason (δεύτερες φωνές, κιθάρες) μία συναυλία μιάμιση ώρας πρέπει να είναι εξοντωτική εμπειρία.

Οι Baroness, όμως, ήταν άρτιοι από κάθε άποψη. Εάν εξαιρέσουμε κάποια μικροπροβλήματα στην ένταση των ηλεκτρικών (που δεν είναι απαραίτητα ευθύνη της μπάντας) η απόδοση των κομματιών ήταν από… άλλο πλανήτη.

Καταιγιστικοί και με συνεχώς μπρος πίσω στην μόλις 15 ετών, αλλά σημαντική καριέρα τους, οι Αμερικανοί έκαναν τον χώρο να δονείται από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό.

Εάν πρέπει να αναφερθούμε σε τραγούδια θα χαρακτηρίζαμε ως κορυφαίες στιγμές την εκτέλεση των "March To The Sea",”Seasons”,  “If I Have To Wake Up”, "Eula" και, φυσικά, η «δολοφονική» τριάδα του encore “The Sweetest Curse”, “Isak”, “Take My Bones Away”.

Και φθάνουμε το επικοινωνιακό / αισθητικό. Το πόσο ενδιαφέροντες άνθρωποι είναι είχαμε την τύχη να το διαπιστώσουμε από την πρόσφατη συνέντευξη του John Baizley στον Γιάννη Καψάσκη και, πλέον, είχε έρθει η στιγμή να διαπιστώσουμε κι από κοντά πόσο αυθεντικοί είναι.

Η… ετοιμότητα του κόσμου (που γνώριζε τους στίχους, τα κοψίματα, τις αλλαγές) μπορεί να ξάφνιασε (σ.σ. θετικά ) τους Baroness, όμως οι Αμερικανοί άμεσα μας έδειξαν ότι πέρασαν πάρα πολύ καλά παίζοντας μπροστά σε τόσο ένθερμο κοινό (15 χρόνια αναμονής ήταν αυτά,  τα χειροκροτήματα και χαμόγελα (πάνω και κάτω από το stage) γέμισαν θετική ενέργεια το Gagarin και η όλη ατμόσφαιρα ανέδυε μία ειλικρίνεια που είχαμε πολύ καιρό να δούμε σε live.

Ο John Baizley έδειξε πως δεν χρειάζονται φανφάρες για να είσαι μοναδικός frontman και να έχεις τη σωστή επικοινωνία με το κοινό.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα οι Baroness μας καληνύχτισαν, το Gagarin άρχισε να αδειάζει κι εμείς μείναμε με τη βεβαιότητα ότι μία νέα ερωτική σχέση είχε δημιουργηθεί  και πιστεύουμε ότι θα έχει συνέχεια…