Δε χρειάζεται να είναι κάποιος ακαδημαϊκός της μουσικής για να ξέρει πως το δεύτερο μισό των 90' ς ήταν περιπετειώδες για το mainstream heavy metal. 

Τα μεγαλεία των 80's ανήκαν οριστικά στο παρελθόν, οι ήρωες εκείνης της εποχής βίωναν πρωτόγνωρη αμφισβήτηση και η εμπορική επιτυχία που συνόδευε το αγαπημένο ιδίωμα των πολλών rockers φαινόταν να ξεθωριάζει. 

Πολλές φορές βέβαια η ιστορία μας έχει δείξει ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακή εξέλιξη για την τέχνη, οι αναταράξεις συχνά γεννούν καινοτομία και όντως αυτή ήταν η περίπτωση για τους Αμερικάνους φερέλπιδες νέους αστέρες. Το nu metal χτύπησε με ορμή την παγκόσμια μουσική και μέχρι σήμερα παραμένει η τελευταία νέα τάση που εμφανίστηκε και αγκαλιάστηκε μαζικά από οπαδούς, Τύπο και λογιστήρια πολυεθνικών δισκογραφικών. 

Φυσικά, όπως όλα στην τέχνη και τη ζωή, παρουσίασε ορμητική έκρηξη, οριζόντια κυριαρχία και πτωτική παρακμή, αφήνοντας το σήμερα σαν ένα ακόμα ακαδημαϊκό αντικείμενο, με αρκετούς νοσταλγούς και μια χούφτα εναπομείναντες αστέρες που έχουν το κοινό τους και μερικούς άσους ακόμα στο μανίκι τους ώστε να διατηρούν την προσοχή τους.

Ποιο ήταν όμως το στοιχείο εκείνο που θα έκανε τη διαφορά ζωής και θανάτου για ένα παραδοσιακό nu metal σχήμα, ώστε να το συζητάμε ακόμα το 2019; Λίγοι μπορούν να το ξέρουν και οι Disturbed από το Σικάγο είναι σίγουρα ανάμεσα σε αυτούς. 

Ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής, ήταν ότι τα συγκροτήματα εκείνα δε χρειάστηκε να χτίσουν την καριέρα τους αργά, κοπιαστικά και μεθοδικά, περνώντας μεγάλο διάστημα στην αφάνεια δουλεύοντας. Αντιθέτως, δεν ήταν ασυνήθιστο να εκτοξεύονται στη στρατόσφαιρα της επιτυχίας ταχύτατα και ήταν αυτό ακριβώς που βίωσαν οι ίδιοι, με το “The Sickness” του 2000 να τους τοποθετεί στο ρετιρέ της δημοτικότητας μαζί με τους Paparoach, Staind, Linkin Park, P.O.D., οι οποίοι πήραν τη σκυτάλη από τους «πατέρες» Korn, Limp Bizkit, Marilyn Manson που έβαλαν τους κανόνες αυτής της νέας τάσης μερικά χρόνια νωρίτερα.

Ότι όμως γρήγορα ανεβαίνει, είναι καταδικασμένο εξίσου γρήγορα να γκρεμιστεί και δε μπορώ να ξέρω αν η παρέα του David Draiman ανησυχούσε για κάτι τέτοιο, όμως η ιστορία έδειξε ότι τα αντανακλαστικά τους υπήρξαν σωτήρια. Από τη μια δεν άφησαν το χρόνο να περάσει και το δεύτερο τους album «Believe» ήρθε το 2002 και ταυτόχρονα είχαν την οξυδέρκεια να μην προσεταιριστούν ιδιαίτερα ακραίο image και έκφραση, κρατώντας πάντα ένα πόδι στην παράδοση του κλασικού αμερικάνικου alternative ήχου. 

Μεγάλο ρόλο στη μακροημέρευση τους έπαιξε και ο στρατηγικός χειρισμός των media, συμμετέχοντας ασταμάτητα σε high profile περιοδείες και festivals, κάνοντας διασκευές που κυμαίνονταν από Faith No More έως Genesis, δίνοντας κομμάτια σε soundtracks εμπορικών ταινιών και παίζοντας εξωστρεφώς σε δηλώσεις το πατριωτικό χαρτί σε μια εποχή λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου, που έστρεψε όλα τα φώτα με συμπάθεια (τουλάχιστον εντός των Η.Π.Α.) προς το μέρος τους, ήταν σχεδόν αδύνατον για το «Ten Thousand Fists» του 2005 να μην είναι επιτυχημένο.

Συνταγή που πετυχαίνει δεν την αλλάζεις, οπότε σε πανομοιότυπες φόρμες πέρασε και το επόμενο διάστημα, με εξαιρετικό marketing και νέο album 2 χρόνια μετά («Indestructible» 2007), με την αντίστοιχη επιτυχία, σε μια εποχή που πλέον το nu metal έπνεε τα λοίσθια. Ίσως τυχαία, ίσως και όχι, πάρθηκε η απόφαση για ένα εκτεταμένο διάλειμμα, όπου διάφορα projects κράτησαν τα μέλη απασχολημένα, έως και το «Immortalized» album του 2015 που ήρθε για να τεστάρει αν το κοινό τους ήταν ακόμα εκεί και αν τους είχε πεθυμήσει. 

Ξεκάθαρα ρητορικό το ερώτημα, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι όλα ήταν υπολογισμένα σε κάποιο marketing agency του L.A., οπότε το μόνο που έχει σημασία είναι να δούμε τα τελικά νούμερα, τη διάθεση των μουσικών να γυρίσουν ξανά τις σκηνές όλου του κόσμου και πόσο πιο μακριά μπορεί να τους φτάσει το πρόσφατο «Evolution» του 2018. 

Επι χάρτου, δεν έχουμε κανένα ενδοιασμό να προβλέψουμε την ίδια πετυχημένη πορεία και για αυτό το κεφάλαιο, οι Disturbed έχουν πλέον αποδείξει ότι δεν είναι το σχήμα μιας κάποιας παλιάς, εφήμερης μόδας και η πρώτη τους επίσκεψη στη χώρα μας δε μπορεί να είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμα συναρπαστικό ραντεβού σε μια ιστορία επιτυχίας και επιβίωσης.