Με επιστολή που δημοσιεύτηκε στις «dikografies.blogspot.com», εκφράζεται για μια ακόμα φορά η απελπισία και η αγωνία των κρατουμένων για την αδιαφορία και την αναλγησία των ιθυνόντων απέναντι στη ζωή και την υγεία των εγκλείστων. 

Όπως αναφέρεται στην σχετική επιστολή, σε χώρους που κανονικά πρέπει να είναι 30–40 άτομα το πολύ, βρίσκονται πάνω από 60 – 70 άτομα ενώ υπογραμμίζεται ότι μέσα σε έναν μήνα χάθηκαν τέσσερις κρατούμενοι, και τουλάχιστον στην μία περίπτωση ευθύνεται η έλλειψη γιατρού.

«Η λέξη γιατρός, εδώ σε αυτή τη φυλακή, δεν λέγεται. Γιατί δεν υπάρχει. Και μία φορά την εβδομάδα, που έρχεται, ούτε καν εξυπηρετεί. Και δεν τη νοιάζει καθόλου, αν ζεις ή αν πεθαίνεις», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην επιστολή, ενώ σημειώνεται ότι πέρα της έλλειψης γιατρού υπάρχει και έλλειψη ψυχιατρικών αλλά και παθολογικών φαρμάκων.

Αναλυτικά η επιστολή:

«Είμαι κρατούμενος στις Φυλακές Χανίων Κρήτης. Κλείνω 4 χρόνια σε αυτή τη φυλακή και σας αναφέρω, με δικιά μου ευθύνη και ξέρω ότι, θα το πληρώσω ακριβά γι΄αυτά, που θα σας πω. Λοιπόν η κατάσταση είναι τραγική άθλια, δεν ξέρω, αν ξέρω αν υπάρχει ακριβής λέξη, να το περιγράψω.

Πρώτον, σε ένα χώρο, που πρέπει να είναι 30–40 άτομα το πολύ, είναι πάνω από 60 – 70 άτομα.

Δεύτερον, ξέρω ότι δεν φταίει η υπηρεσία, γιατί κι αυτοί εργαζόμενοι είναι και ότι, διαταγή παίρνουν, εκτελούν.

Λοιπόν θα σας μιλήσω συγκεκριμένα, γι΄αυτή τη φυλακή, που βρίσκομαι. Μέσα σε ένα μήνα χαθήκανε 4 άτομα. Η αιτία έλλειψη γιατρού, τουλάχιστον για έναν, που ήμουν παρόν, μπροστά. Ήταν 33 χρονών παλληκάρι...

Βαράγαμε τις πόρτες επί 30 λεπτά και δεν ερχότανε κανείς, μέχρι που ήρθανε, μετά από 40 λεπτά περίπου και ξεψύχησε στην πόρτα, πριν καν βγει από τη φυλακή...

Η λέξη γιατρός, εδώ σε αυτή τη φυλακή, δεν λέγεται. Γιατί δεν υπάρχει. Και μία φορά την εβδομάδα, που έρχεται, ούτε καν εξυπηρετεί. Και δεν τη νοιάζει καθόλου, αν ζεις ή αν πεθαίνεις.

Ξέρω σίγουρα ότι, η συγκεκριμένη γιατρός δουλεύει σε δημόσιο νοσοκομείο, στα Χανιά. Έχει ιατρείο δικό της και ταυτόχρονα έρχεται μια φορά την εβδομάδα... Φάρμακα μηδέν. Ούτε ψυχιατρικά, ούτε παθολογικά. Το πιο βαρύ φάρμακο είναι το depon. Κι αυτό, για κάθε πόνο.. Κεφάλι, στομάχι, πόδι, ότι και να είναι..

Μπορώ να πω πολλά. Ο θεός να μας φυλάει από την αρρώστια κορωνοιό, κουράγιο που λένε...

Αν πέσει έστω ένα κρούσμα, να το θυμάστε ότι, μέσα σε μια εβδομάδα θα έχουμε 600 άτομα, οι μισοί θα βγούμε με φέρετρο και οι μισοί... σωληνομένοι. Δεν έχετε ιδέα. Συγκεκριμένα, εδώ που βρίσκομαι, σε αυτή την πτέρυγα, το 80% των ανθρώπων είναι μεγάλοι και άρρωστοι, με προβλήματα υγείας και ψυχιατρικά.

Ακούστε και εμάς. Δεν λέμε να βγούμε έξω, για ό,τι, κάναμε να τιμωρηθούμε κι ας είναι και με το παραπάνω. Αλλά είμαστε άνθρωποι. Και κάποιος μας περιμένει και μας...

Συγγνώμη, εάν ενόχλησα. Εύχομαι από καρδιάς, ο θεός να σας προσέχει».