«Mέχρι τα ουράνια σώματα / με πομπούς και με κεραίες / φτιάχνουν οι Ελληνες κυκλώματα / κι ιστορία οι παρέες», έγραφε το 1983 ο Διονύσης Σαββόπουλος...
Αναρωτιέσαι πού ήταν ανάμεσά μας κρυμμένα όλος αυτός ο οχετός, όλη αυτή η μπόχα που πάει να μας πνίξει με τα καμώματα –λόγω ή έργω, να το πούμε… κουλτουριάρικα– νεοδιόριστων δημόσιων λειτουργών, που λένε...
Τι θέλει και ανακατεύεται με τα πίτουρα και βγαίνει κάθε τόσο στις τηλεοπτικές οθόνες χωρίς τη γλυκύτητα του σοφού και ώριμου καλλιτέχνη; Μέγας δημιουργός, δεν λέω, και εθνικός, αλλά κάτι λείπει από το όλον...
Και να φανταστείς ότι τον Σαββόπουλο τον είχαν πιάσει το καλοκαίρι του '67. Δεν βασανίστηκε όπως κάτι άλλοι «ψυχικά άρρωστοι» που σιγοτραγουδούσαν τη «Συννεφούλα» του στα κελιά τους...
Όλοι εναντίον Πολάκη, γιατί να λείψει ο Σαββόπουλος;
Το πιο σύνηθες την περίοδο αυτή είναι να την «πέσεις στον Παύλο Πολάκη. Όχι ότι είναι εύκολος στόχος βέβαια, αλλά σίγουρα είναι μεγάλος (στόχος). Φταίει και ο ίδιος εννοείται...
Ισως να μην υπάρχει καλύτερος ορισμός για το τι είναι το καλοκαίρι από αυτόν τον στίχο ενός 20χρονου τότε -και σίγουρα ερωτευμένου όταν έγραφε το τραγούδι- μουσικού. Και στη γωνιά η στάμνα μου για ένα...
Ενα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, που το σφυρίζω πάντα όταν τις ηλιόλουστες ανοιξιάτικες μέρες πρέπει να πάω για δουλειά. Το κομμάτι περιλαμβανόταν στο «Φορτηγό», τον πρώτο δίσκο...
