Εις το όνομα του πατρός...

Ο Χρήστος Δώνης δεν άκουσε ποτέ να τον χαρακτηρίζουν «παιχταρά». Ουδέποτε αισθάνθηκε έτσι, ούτε πίστεψε ότι είναι τέτοιος. Από την ημέρα που άρχισε να καταλαβαίνει τα βασικά του αθλήματος άκουγε μονίμως ότι ο μικρότερος αδερφός του Τάσος θα παίξει σίγουρα ποδόσφαιρο επειδή έχει το χάρισμα. Για αυτόν κανείς δεν έβαζε το χέρι του στη φωτιά.

Το περιβάλλον που μεγάλωσε ήταν αμιγώς ποδοσφαιρικό. Ο πατέρας του Γιώργος Δώνης υπήρξε παίκτης υψηλού επιπέδου κι από μικρό παιδί βιώνει διαρκώς συγκρίσεις και παρατηρεί τριγύρω του καχύποπτα βλέμματα.

Από τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα μέχρι και σήμερα, που για ορισμένους φίλους του Παναθηναϊκού αποτελεί το «μαύρο πρόβατο». Είναι αυτός που φταίει για όσα δεινά προκύπτουν. Το «βύσμα» του πατρός-προπονητή. Το αυτί του Χρήστου Δώνη δεν ίδρωσε σχεδόν ποτέ. Πάντοτε έκανε πέρα τις μαύρες σκέψεις και τις συγκρίσεις έχοντας εμπεδώσει από μικρός τη σωστή αθλητική νοοτροπία.

Γνώριζε ότι είναι διαφορετικός, όπως όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη, ήταν υπερήφανος για τον αδερφό του και τον πατέρα του και συγκεντρωνόταν αποκλειστικά στο πώς θα γίνει καλύτερος. Στο πώς θα βγάλει την καλύτερη έκδοση του εαυτού του, με την εργατικότητα και τις σωστές βάσεις που του πρόσφερε το ευεργετικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε.

Αρχισε το ποδόσφαιρο από την ακαδημία του Χουάν Ρότσα, αλλά στη συνέχεια ακολούθησε, μαζί με τον αδερφό του Τάσο που σήμερα αγωνίζεται στη γαλλική Ρεμς, τις ομάδες του πατέρα του. Πρώτα έμεινε για τέσσερα χρόνια στην ΑΕΛ, κατόπιν μετακινήθηκε για ένα χρόνο στην ΑΕΚ και μετά στο παιδικό του Παναθηναϊκού.

Δυόμισι χρόνια αργότερα, στα 15 του, ο Τάσος πήγε στην «Primavera» στα φυτώρια της μεγάλης Γιουβέντους. Ο Χρήστος έμεινε στο «τριφύλλι». Εγινε επαγγελματίας και έφτασε μέχρι την πρώτη ομάδα.

Τέτοια εποχή πριν από εφτά χρόνια, στα τέλη Νοεμβρίου του 2012, έγινε ο δεύτερος Δώνης μετά τον πατέρα του που φόρεσε την πράσινη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος σε επίσημο ματς. Μετά από 16 χρόνια άλλος ένας Δώνης εμφανίστηκε στον Παναθηναϊκό, σε ένα ματς Κυπέλλου με την Προοδευτική. Σε ηλικία 18 ετών με προπονητή (τι σου είναι η μοίρα...) τον Ρότσα.

«Οταν ήρθα στον Παναθηναϊκό, ήταν δύσκολα τα πράγματα για μένα στην αρχή. Η έλευση του κ. Σαμαρά με βοήθησε πολύ στο να βελτιωθώ. Μετά έκανα το ντεμπούτο μου με τον κ. Ρότσα και πήρα το πρωτάθλημα με τους Νέους. Υστερα ήρθε ο κ. Αναστασίου και μου έδωσε την ευκαιρία να βρεθώ σταθερά στην πρώτη ομάδα. Πέρασα βήμα βήμα τη διαδικασία κι αυτό μου έκανε καλό...» δήλωνε δυόμισι χρόνια μετά το ντεμπούτο του. Την πρώτη του σεζόν επί Αναστασίου έκανε 13 συμμετοχές, τη δεύτερη 21, αλλά την περίοδο 2015-16, επί Στραματσόνι, τέθηκε αιφνιδιαστικά στο περιθώριο. Εκτός πλάνων.

Ο μικρότερος αδερφός του Τάσος είχε δοθεί στο μεταξύ δανεικός από τη Γιουβέντους στη Λουγκάνο στην Ελβετία. Ο Χρήστος πήγε κι αυτός εκεί ως δανεικός από τον Παναθηναϊκό, όμως μια θλάση τον έβγαλε νοκ αουτ. Επαιξε μόλις ένα ματς πριν επιστρέψει στην Ελλάδα για να παραχωρηθεί με το ίδιο καθεστώς στον ΠΑΣ Γιάννινα και κατόπιν στον Ηρακλή, όπου ήταν πολύ καλός και τον βοήθησε να πετύχει τους στόχους του.

Η επιστροφή του στο «τριφύλλι» ήρθε με προπονητή τον Μαρίνο Ουζουνίζη το καλοκαίρι του 2017. Τον πήρε στην προετοιμασία, τον κράτησε στην πρώτη ομάδα και τον Νοέμβριο του ίδιου έτους τον έχρισε για πρώτη φορά αρχηγό του Παναθηναϊκού σε ένα ματς Κυπέλλου με την Παναχαϊκή. Λίγο αργότερα ο Αλαφούζος κήρυξε αιφνιδιαστικά όσο και απροκάλυπτα στάση πληρωμών. Ο σύλλογος χαροπάλευε. Ο ένας παίκτης μετά τον άλλον αποχωρούσε. Κανείς δεν πληρωνόταν, οι παίκτες έκαναν μέχρι και απεργία και ο Ουζουνίδης προσπαθούσε να βάλει φρένο στην ελεύθερη πτώση και να βρει αγωνιστικές λύσεις.

Στην επίθεση δεν υπήρχε άνθρωπος. Είχαν απομείνει μόνο ο Μολίνς και ο νεαρός Πίσπας.

Ο Δώνης επιστρατεύεται για τη θέση του στράικερ και δεν λέει κουβέντα! Μπαίνει στο γήπεδο και παλεύει με όσες δυνάμεις έχει. Ο κόσμος που πηγαίνει στο γήπεδο για να στηρίξει την ομάδα επιβραβεύει την προσπάθειά του και τον αποθεώνει.

Τότε δεν ήταν βύσμα για κανέναν. Ηταν «στρατιώτης», «Χρηστάρας» και «παλικάρι».

Ο ερχομός του πατέρα του Γιώργου Δώνη στο τιμόνι της ομάδας πέρσι το καλοκαίρι και η καχύποπτη νεοελληνική νοοτροπία άλλαξαν τη σκέψη και γύρισαν τα μυαλά κάποιων. Πολλών ή λίγων δεν έχει και τόσο σημασία. Ακόμη και ελάχιστοι αρκούν για να δημιουργήσουν ντόρο και να κάνουν σούσουρο. Για όσο διάστημα τα «τρομερά μωρά» του Γιώργου Δώνη έκαναν παρέλαση, κανείς δεν έβγαλε «κιχ». Οταν όμως άρχισαν οι στραβές στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν, άρχισαν και τα... όργανα.

Στο ματς με τον ΟΦΗ στο ΟΑΚΑ στα τέλη Αυγούστου αποδοκιμάζεται όταν έρχεται σε επαφή με την μπάλα. Ο Παναθηναϊκός γνωρίζει αναπάντεχη συντριβή και στο τέλος του αγώνα λυγίζει. «Σπάει». Πέφτει φαρδύς-πλατύς στο χορτάρι, σηκώνεται μετά βίας και βάζει τα κλάματα αναγκάζοντας τον πατέρα του, συμπαίκτες, αλλά και αντιπάλους να σπεύσουν να τον παρηγορήσουν και να τον οδηγήσουν στα αποδυτήρια υποβασταζόμενο.

Τον Οκτώβριο στο ματς με τη Λάρισα στο ΟΑΚΑ, έρχεται η σειρά του πατέρα του να «σπάσει» αντιδρώντας εν θερμώ εντελώς λανθασμένα. Δευτερόλεπτα αφού κάνει αλλαγή τον γιο του με τον Μπεκ, ο Παναθηναϊκός μειώνει σε 1-2. Αμέσως βγαίνει εκτός εαυτού και ξεσπά με απαράδεκτες εκφράσεις και «γαλλικά» προς τα απαράδεκτα «μπινελίκια» ενός φιλάθλου, που σχεδόν από το πρώτο λεπτό τον καθυβρίζει οικογενειακώς με κραυγές που ακούγονται μέχρι την απέναντι εξέδρα.

Από εκείνο το επεισοδιακό ματς με τη Λάρισα μέχρι σήμερα ο Παναθηναϊκός δεν έχει χάσει στο πρωτάθλημα.

Η σχέση «πατρός και υιού» δεν βρίσκεται πλέον στην πρώτη γραμμή της παναθηναϊκής επικαιρότητας και άπαντες αποθέωσαν τον Χρήστο Δώνη για την πολύ καλή του εμφάνιση την περασμένη Τετάρτη στο Ηράκλειο απέναντι στον ΟΦΗ, την ομάδα που στον πρώτο γύρο είχε ξεσπάσει σε λυγμούς…