«Δεκαθλητής: ο χημικός μηχανικός του στίβου»

Να τον αγκαλιάσουμε λες και βρήκαμε αυτό(ν) που ψάχναμε (!) και να τον είχαμε μπροστά μας για να τον φιλήσουμε με... παρεξηγήσιμη τρυφερότητα, θελήσαμε το προηγούμενο καλοκαίρι όταν μάθαμε τις δηλώσεις του, τόσο στην ιταλική τηλεόραση όσο και σε συμπατριώτες του δημοσιογράφους, μετά το τέλος της, εξ ορισμού, υπερπροσπάθειας στο δέκαθλο του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος της Ρώμης.

Ο 26χρονος Εσθονός, αθλητής μα και πτυχιούχος χημικός μηχανικός, Γιόχανες Ερμ, είχε μιλήσει για το χρυσό μετάλλιό του όπως, δημιουργικά, με όραμα συνοδευόμενο από επιχειρήματα, θέλουμε να μιλούν στη μηδενιστική εποχή μας πρόσωπα-ρυθμιστές της καθημερινότητας: «Η σύνθεση στόχου, ικανότητας και αυτοκριτικής, για τη συνεχή βελτίωσή μου, απέδωσαν το χρυσό μετάλλιο, είναι αλήθεια! Οταν αθλούμαι δεν παύω να σκέπτομαι και ως χημικός μηχανικός και όταν με καλεί η επιστημονική σκέψη, πάντα μου χρησιμεύουν οι συνθέσεις ικανότητας μα και οικονομίας δυνάμεων, όσες απαιτεί το δέκαθλο στον στίβο!» είχε πει τότε στην ιταλική πρωτεύουσα. Δεν αφήνεις να σε προσπεράσουν παρόμοιοι οραματιστές, όσοι ηχούν πως ονειρεύονται, αν όχι επιδιώκουν, με τη δημιουργική σκέψη τους καλύτερη ζωή για όλους μας...

Υποσχεθήκαμε, λοιπόν, τότε στον εαυτό μας να του πούμε μια... ειρηνική «καλημέρα» και να μάθουμε περισσότερα για τους κύκλους της σκέψης του εντός, μα κυρίως εκτός αγωνιστικού-ών (δέκαθλο!) χώρου-ων.

Πτυχιούχος χημικός μηχανικός από το Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια των Ηνωμένων Πολιτειών. Εσθονός, πρώην... κνίτης δηλαδή, πως άραγε συνέθεσε τη σκέψη και τη στάση ζωής του με το αστικό φρόνημα των Ηνωμένων Πολιτειών; Ούτε καν ξεπρόβαλε παρόμοια απορία από τη σκέψη μας, ευνόητη στην εποχή του «Ψυχρού Πολέμου»! Δεν το επέτρεψε ο ίδιος μόλις του κάναμε νύξη για τους «διαφορετικούς ρυθμούς ζωής στη γενέτειρα Εσθονία και στην Τζόρτζια όπου έγινε κτήμα το πτυχίο!». Προφανώς υποψιάστηκε την επόμενη διατύπωσή μας λοιπόν, όταν απάντησε λόγια ικανά να σε υποχρεώσουν να χαμηλώσεις το βλέμμα. Και αμέσως μετά ν’ αναθαρρήσεις:

«Τα ποσά είναι ανάλογα στις δύο κοινωνίες... Τόσο στην Εσθονία, που πάντα αγαπώ σαν μητέρα μου, όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες, που ευχαριστώ τα ερεθίσματα της κατάρτισης που έλαβα, υπάρχει σημαντικό όμοιο ποσοστό νέων ανθρώπων... Νέα παιδιά, ανήσυχα, καταρτισμένα τα περισσότερα, με κοινό όμως γνώρισμα το όραμά τους για καλύτερη ζωή να νιώθουν πως απειλείται! Παρ’ όλα αυτά, σε εποχή με μειωμένη την αισιοδοξία, μειωμένους τους φυσικούς πόρους-πηγές της ζωής, υπάρχουν ιδέες και σχέδιο για το μέλλον από συγκροτημένους νέους ανθρώπους. Βεβαιώνει γι’ αυτό η διεθνής παρατήρησή μου!».

● Αλλάζουν και οι ιδιότητες της αθλητικής καριέρας-δράσης; Οφείλει να περιμένει, αν όχι ν’ απαιτεί κανείς από τους αθλητές υψηλού, ολυμπιακού για παράδειγμα, επιπέδου, δημόσιες παρεμβάσεις με ευρύτερους στόχους;

«Αθλητές και αθλήτριες, όπως τους χαρακτηρίσατε “υψηλότερου επιπέδου, επιπέδου Ολυμπιακών Αγώνων” δηλαδή, μην ξεχνάτε πως στην εποχή μας, όλο και συχνότερα, εκφράζουν απόψεις, παρεμβάσεις. Υπέρ της ισοτιμίας, της δικαιοσύνης και όχι μόνο, είναι κάποιες από αυτές. Χωρίς κανείς να τους το ζητά, αθλητές και αθλήτριες, όχι κατ’ ανάγκην κάτοχοι μεγάλων ρεκόρ σε στίβους και σε γήπεδα, αποδεικνύουν όλο και συχνότερα πως νιώθουν ευθύνη απέναντι στους λαούς που εκπροσωπούν! Και ζητούν βελτιώσεις, έστω και αποσπασματικά, στην παιδεία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Των λαών τους; Οχι μόνο! Στο πρόσφατο πρωτάθλημα στίβου της Αυστραλίας, οι αντιρατσιστικές διατυπώσεις, η ανάγκη ενίσχυσης των συνθηκών μάθησης, παιδείας σε λαούς της ίδιας ηπείρου και όχι μόνο, ήταν κοινή διατύπωση στα χείλη αθλητών και αθλητριών μετά το τέλος της προσπάθειάς τους στον στίβο... Χωρίς μεταξύ τους προσυνεννόηση... Αλλά ακόμη κι αν αποδειχθεί πως υπήρχε εκ των προτέρων συμφωνία για να πουν-απαιτήσουν όσα είπαν, ουσιαστικά προς τη διεθνή κοινότητα, αυτό είναι θεμιτό! Οι αθλητές έχουμε, χωρίς να το επιδιώκουμε όπως οι πολιτικοί, λαϊκή αποδοχή που μας επιτρέπει να μιλάμε δημιουργικά, άλλοτε καυστικά για τις συνθήκες ζωής... Συναθλητής είχε πει στους τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού πως “είτε το παραδέχονται, είτε όχι οι πολιτικοί, υπάρχει σε ροή ένα ανεπίσημο αθλητικό κίνημα παγκοσμίως”! Συμφωνώ! Και ελπίζω σε αυτό!».

● Χημικός μηχανικός και δεκαθλητής! Μα μήπως ο δεκαθλητής με τα σύνθετα αγωνιστικά χαρίσματα του δεν είναι ο... χημικός μηχανικός του στίβου; Μήπως ο χημικός μηχανικός δεν είναι ο... δεκαθλητής της επιστήμης;

«Ακριβώς! Ο χημικός μηχανικός μεταλλάσσει την ύλη κατά τον πλέον χρήσιμο τρόπο. Ο δεκαθλητής ουσιαστικά μετασχηματίζει το πολύμορφο αθλητικό ταλέντο του σε αποδοτική διαδικασία! Συγγενείς είναι!

Ούτως ή, άλλως, ο πολίτης της εποχής μας, παγκοσμίως, οφείλει να είναι δεκαθλητής... Μπορεί!».