«Περηφάνια μόνο»

Αναζητήσαμε και βρήκαμε στη Θεσσαλονίκη διαυγείς σκέψεις, νοήματα με αφορμή την πρόσφατη (8/3) Ημέρα της Γυναίκας! Φρόντισε γι’ αυτό με αμεσότητα στην έκφραση, ανάλογη με την έκρηξη του διασκελισμού της όταν τρέχει δρόμους μιας ανάσας (60 μ. κλειστού, 100 μ., 200 μ. ανοικτού στίβου), η 20χρονη Πολυνίκη Εμμανουηλίδου. Η αθλήτρια του Αλέξανδρου Μακεδονίας, παρούσα προ ημερών και στο Ευρωπαϊκό Κλειστού της Κωνσταντινούπολης, μας φανέρωσε πως τα λόγια της, συγκινημένη μετά το ατομικό ρεκόρ (7.26) στον ημιτελικό των 60 μέτρων («αλήθεια, σήμερα έτρεξα με το μυαλό μου στους νεκρούς των Τεμπών…»), δεν συνιστούσαν απλά πρωτόκολλο συμπεριφοράς. Αλλά συνείδηση!

Φοιτήτρια στο δεύτερο έτος της Σχολής Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, αυθόρμητα τόνισε την ανάγκη ύπαρξης παρόμοιας ημέρας:

«Ας σκεφτούμε τη μητρότητα. Η γυναίκα φέρνει άλλη ζωή από τα σπλάχνα της, αυτό αρκεί ώστε να αφιερωθεί στη γυναίκα παρόμοια ημέρα. Από την άλλη, σκέφτομαι πως δεν υπάρχει η Ημέρα του Ανδρα. Ας αναρωτηθούμε αν αυτό συμβαίνει, όχι επειδή ο άνδρας δεν έχει σημαντική συμμετοχή στην άφιξη νέας ζωής, αλλά μήπως η Ημέρα της Γυναίκας υπάρχει κυρίως επειδή χρειάζεται ως ευκαιρία και για να ακούγονται αιτήματα, ανάγκες επίλυσης προβλημάτων των γυναικών. Ολοι ξέρουμε ότι έτσι είναι. Η χειραφέτηση, η απόκτηση ίσων ευκαιριών παραμένουν διεκδικήσεις των γυναικών, άρα καλώς υπάρχει η Ημέρα της Γυναίκας».

- Πόσο μάλλον στην Ελλάδα των αλλεπάλληλων γυναικοκτονιών.

«Βέβαια. Ευκαιρία να επαναλάβω αυτό που ούτως ή άλλως ακούω από πολλές γυναίκες κάθε ηλικίας δίπλα μου σε αυτή την προκλητική εποχή, όταν η ζωή, κυρίως της γυναίκας όπως μαθαίνουμε, αλλά όχι μόνο της γυναίκας, έχει χάσει την αξία της. Πιστεύω λοιπόν -ακούω και από άλλες- πως στη χώρα μας, σύντομα επειδή το πρόβλημα είναι μεγάλο, θα πρέπει να υπάρξει νέο, προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της εποχής μας, νομικό πλαίσιο για την τιμωρία του δράστη. Αλλά όχι μόνο.

Σκέπτομαι, ελπίζω συχνά, μετά από τόσες δολοφονίες γυναικών πως οφείλουμε να προετοιμάσουμε ως κοινωνία επόμενες καλύτερες γενιές… Κι αυτό γίνεται με νέες σχέσεις μέσα στις οικογένειες, αυτές προετοιμάζουν τους πολίτες τού αύριο, και μέσω των σχολείων. Η παιδεία μας οφείλει να είναι προσαρμοσμένη στα δεδομένα της εποχής μας, να δίνει πληροφορίες και άλλα ερεθίσματα, όσα θα εξασφαλίζουν καλύτερο μέλλον και στις γυναίκες του μέλλοντος».

- Οσο για τις γυναίκες του παρόντος, κυρίως στη χώρα μας;

«Ανασφαλείς αλλά και θυμωμένες είναι οι περισσότερες γυναίκες που βλέπω-ακούω δίπλα μου με αφορμή τις συχνές γυναικοκτονίες. Και, προσέξτε, οι γυναικοκτονίες είναι η σκληρή αφορμή αλλά όχι η μόνη ώστε να μιλάμε για ισότητα. Για παράδειγμα, στον αθλητισμό της χώρας μας η συμμετοχή, η ύπαρξη αθλητριών είναι δεδομένη μόλις τα τελευταία χρόνια. Ενώ στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού, όπως καταλαβαίνω και από τη συμμετοχή μου σε διεθνείς διοργανώσεις, οι γυναίκες έχουν καλύτερη θέση. Προβληματιζόμαστε ως κοινωνία γιατί δεν είμαστε εκσυγχρονισμένοι; Ας αναρωτηθεί καθένας από εμάς».

- Ο αθλητισμός είναι μόνος του βήμα διατύπωσης αναγκών, αιτημάτων.

«Σίγουρα αλλά δεν φτάνει. Αν ψάξω λόγους για να είμαι αισιόδοξη μέσω του αθλητισμού, υπάρχουν. Στις ακαδημίες στίβου των συλλόγων όλης της Ελλάδας τα κορίτσια είναι περισσότερα από τα αγόρια. Κορίτσια με πείσμα διάκρισης, δυναμισμό. Η γενιά των γυναικών που έρχεται έχει πολλά να δώσει, μακάρι, με τις συνθήκες που ανέφερα πριν, να βρουν ανοιχτό δρόμο».

- Πείτε μας ένα τραγούδι για την Ημέρα της Γυναίκας.

«Της αγαπημένης μου Νατάσας Θεοδωρίδου, το “Περηφάνια μόνο”»...