«Μαραθώνιος - σπριντ “ώς το τέλος του κόσμου”»

Θυμόμαστε τη βουτιά της στον τερματισμό, έτσι έκανε στο Ρίο (2016) δικό της το χρυσό στα 400 μ. (49.44) των Ολυμπιακών Αγώνων· η -δεύτερη τότε- Αμερικανίδα Αλισον Φίλιξ (49.51) είχε υποκλιθεί στην «αυτοθυσία» της. Τρία χρόνια μετά (2019) είχε υποκλιθεί στη φιλανθρωπική διάθεσή της ολόκληρο έθνος, το νησιωτικό σύμπλεγμα των Μπαχαμών, η πατρίδα της. Τότε ο τυφώνας «Ντόριαν» είχε σαρώσει τον τόπο της, από ιδανικός προορισμός αξέχαστων διακοπών για κάθε τουρίστα που σέβεται τον εαυτό του παγκοσμίως είχε γίνει τόπος μαρτυρίου και μέχρι πρόσφατα επούλωνε τις πληγές του.

Η Σόνι Μίλερ-Ουίμπο, νικήτρια προ ημερών και στα 400 μ. (49.11) του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Στίβου στο Ορεγκον, μας είχε μηνύσει τότε πως «κάθε αθλητής με διεθνή φήμη οφείλει να βγαίνει από τον μικρόκοσμό του σε κάθε ικανή αφορμή, ώστε να είναι παρών όπου τον καλεί η κοινή ανάγκη». Δεν είναι απλή αθλήτρια -συνεχίζει να τρέχει και 200 μέτρα με ανάλογη επιτυχία- ούτε συμβατική παρουσία. Από τη Φλόριντα, όπου ζει μόνιμα με τον σύζυγό της, Εσθονό δεκαθλητή Μάισελ Ουίμπο. Εκεί είναι εγκατεστημένο και το «στρατηγείο της φιλανθρωπίας», όπως τότε χαρακτήρισε την έδρα της κυβερνητικός αξιωματούχος της γενέτειράς της.

Τώρα στο Ορεγκον; Ανετη νίκη, όχι μόνο δεν χρειάστηκε ύστατη προσπάθεια, όπως τότε στο Ρίο, αλλά δεν ήταν αναγκαία ούτε ιδιαίτερη γνώση ώστε να κατανοήσει κάθε θεατής την ανωτερότητά της. Υπάρχει ιδιαίτερη συνθήκη;

«Οπως όλα στην εποχή μας ακούν τις... προσταγές της ταχύτητας, έτσι συμβαίνει και με τα αγωνίσματα του στίβου, γενικότερα με τον αθλητισμό. Τα 400 μέτρα έχουν όλα τα χαρακτηριστικά του σπριντ, υποθέτω το παρατηρεί εύκολα και κάποιος που δεν είναι μυημένος σε τεχνικές και δεν έχει εξειδικευμένη γνώση. Συζητήθηκε και τώρα στο Ορεγκον πως “η ταχύτητα καλεί”, η προπόνηση και η στάση του δρομέα των 400 μέτρων, ανάλογη η προσαρμογή ακόμη και των 800, έχουν κεντρική ιδέα το σπριντ».

● Γενικότερη επιταγή της εποχής μας, εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων.

Συμφωνώ, ποιος διαφωνεί; Γρήγορα και αποτελεσματικά. Αφού μου θέσατε το ερέθισμα για την εκτός σταδίων δραστηριότητα, θα πω ότι έχω βεβαιωθεί για τη δυνατότητα ακόμη και οι ίδιοι, όχι απλώς γρήγοροι, αλλά συχνά εξαντλητικοί, ρυθμοί δεν είναι μόνο εμπόδια αλλά και κίνητρα. Μπορούν να αποδίδουν έργα...

● «Εργα»;

Αγάπη! Δεν θέλω να σταθώ στην προσπάθεια που θυμάστε κι εσείς πως είχε γίνει και συνεχίστηκε για πολύ καιρό για την ανακούφιση πολλών ανθρώπων στις Μπαχάμες το 2016. Αλλά σε κάθε ημέρα από τότε «ώς το τέλος του κόσμου», όπως συνηθίζει να λέει προς τους μαθητές του γνωστός δάσκαλος στις Μπαχάμες για τη διαρκή ανάγκη παροχής αγάπης, βοήθειας.

● Αντανάκλαση του αθλητισμού κι αυτή. Σπεύδουμε να βοηθήσουμε άρα δρόμος ταχύτητας, παράλληλα σε βάθος χρόνου, άρα η ανάγκη για αμοιβαιότητα στη σύγχρονη εποχή είναι παράλληλα και δρόμος αντοχής.

Γιατί διστάζετε να πείτε «μαραθώνιος με ρυθμούς δρόμου ταχύτητας»; Και δεν θα πω «κι όποιος αντέξει», αλλά θα πω «όταν δώσουμε ο ένας το χέρι στον άλλο σε κάθε στιγμή και όχι μόνο όταν έρθει η καταστροφή, η απόγνωση, τότε μπορούμε ν αντέξουμε παρόμοιο... αγώνισμα». Η εποχή οδηγεί σε όσα συζητάμε, διατηρώ την ελπίδα ο κόσμος μας ν’ αποδειχθεί καλός μαθητής των μηνυμάτων που δίνει η ζωή σε καιρούς πίεσης, όπως αυτός που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Συντηρώ, παρά τους ρυθμούς ζωής στον μόνιμο τόπο κατοικίας μου (σ.σ: ΗΠΑ) πολλά από τη γνησιότητα του αυθεντικού στις Μπαχάμες όπου γεννήθηκα και είναι ισχυροί οι δεσμοί.

● Ισχυροί οι δεσμοί και με τον στίβο. 400άρι ή 200άρι;

Εχουν και οι δύο δρόμοι τη γοητεία τους. Πνευματικά, ή, μήπως συναισθηματικά, είμαι πιο κοντά στα 400 μέτρα. Επειδή, παρά την αυξημένη έκρηξη-ταχύτητα για την οποία μιλήσαμε πριν, τα 400 μέτρα απαιτούν ταχύτητα σε συνδυασμό με τακτική. Κι αυτό απαιτεί εγρήγορση.

● Και πως να πείσετε όλοι σας πως παρόμοιοι αγωνιστικοί ρυθμοί και οι απαιτήσεις τους δεν προϋποθέτουν και χρήση αναβολικών ουσιών.

Γίνονται διαρκείς έλεγχοι. Κανείς δεν ξεφεύγει...