Η ληστεία ως επένδυση

Αν κάποιος προσεκτικός αναγνώστης με γερή μνήμη ανακαλέσει τις κατά καιρούς δηλώσεις των πολιτικών, θα βρει πολλές αντιφάσεις και αντινομίες. Αλλά δεν μπορούν πάντα να έχουν ακρίβεια. Αυτή είναι δουλειά επαγγελματιών του κλάδου μας που κρατούν αρχεία και τα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν. Αλλοτε χρησιμοποιούν τα αρχεία τους και άλλοτε τα αποσιωπούν, ανάλογα με ποια πολιτική παράταξη υποστηρίζουν.

Ενας από τους άσους αυτών των επαγγελματιών είναι ο δικός μας Τάσος Παππάς, όπως βέβαια θα το έχουν διαπιστώσει και οι αναγνώστες μας. Μια φορά τού έριξα μια ιδέα για να βγάλουμε ένα βιβλίο ως «Εφ.Συν.» με τις μεταγραφές των πολιτικών και τις αντιφάσεις τους.

«Αδύνατον», μου απάντησε, «θα χρειαστούμε μια εγκυκλοπαίδεια». Και για όσους σκέφτονται μπαίνει το ερώτημα: Τι είναι αυτό που κάνει τους πολιτικούς να φάσκουν και να αντιφάσκουν; Είναι απατεώνες; Είναι οπορτουνιστές; Είναι ψεύτες; Τι είναι από όλα αυτά ή είναι όλα αυτά μαζί; Εγώ προσωπικά έχω μια άλλη προσέγγιση. Είναι συνεπείς επαγγελματίες της υπάρχουσας πολιτικής που οικοδομείται πάνω σε έναν μυθολογικό λόγο, ο οποίος, όπως και ο θρησκευτικός, δεν χρειάζεται αποδείξεις. Αρκεί να πείθει.

Θα μου πείτε, και δικαιολογημένα, πως έτσι λειτουργεί και η απάτη. Αλλά και η απάτη εντάσσεται στον μυθολογικό λόγο. Να το πούμε πιο λαϊκά: όταν χάψεις το παραμύθι του άλλου, νομίζεις πως έπιασες την καλή. Καταλαβαίνεις την πικρή αλήθεια, όταν πάθεις τη ζημιά. Αλλά είναι αργά. Αυτό δεν σημαίνει πως οι άνθρωποι νουθετούνται. Μπορεί να πιστέψουν κάποιο ακόμα καλύτερο παραμύθι. Είναι γνωστό εξάλλου πως τα κορόιδα είναι τελείως πεπεισμένα για την ευφυΐα τους.

Ο πολιτικός λόγος προς άγραν ψήφου δεν χρειάζεται να είναι αληθινός. Αρκεί να είναι πειστικός. Δουλειά που αναλαμβάνουν να κάνουν διαφημιστές και επικοινωνιολόγοι οι οποίοι φροντίζουν τα πάντα. Από εκφορά λόγου, ντύσιμο, γυναίκα, παιδάκια και σκυλάκια. Δηλαδή ο επαγγελματίας πολιτικός γίνεται και επαγγελματίας κακός ηθοποιός που παίζει μονότονα πάντα τον ίδιο ρόλο.

Παράλληλα είναι τα χρήματα που θα ξοδέψει. Οσο πιο πολλά ξοδέψει τόσο πιο σίγουρη η εκλογή. Ο εκατομμυριούχος Ρόμπερτ Πρίτσκερ, για να γίνει κυβερνήτης του Ιλινόις, ξόδεψε 171,5 εκατ. δολάρια. Στις εκλογές του 2016 το σύνολο της δαπάνης των υποψηφίων ανερχόταν σε 5,2 δισ. δολάρια. Στη μητρόπολη του νεοφιλελευθερισμού η δημοκρατία μετριέται με χρήμα.

Η νέα κανονική κυβέρνηση της Δεξιάς («κανονικότητα» είναι αδόκιμος όρος. Υποδηλοί πως η αντιπολίτευση είναι ανώμαλη. Αρα αδερφές; Δεν είναι σεξιστικό;) έχει φλάμπουρο την ανάπτυξη και τις επενδύσεις. Ενα εικονικό 40% το πίστεψε (στην πραγματικότητα περίπου 20% του εκλογικού σώματος, αν πάρουμε υπόψη την αποχή). Μειοψηφία βέβαια, αλλά στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία η μειοψηφία κυβερνά και η πλειοψηφία μένει στην μπάντα. Και ας δούμε τώρα με κάποια αδιαμφισβήτητα στοιχεία τι σημαίνει επένδυση μιας ισχυρής οικονομίας σε μια αδύνατη οικονομία.

Οι επενδυτές δεν ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη μιας χώρας. Το κέρδος είναι αυτό που τους απασχολεί. Και αυτό επιτυγχάνεται με τη σχεδόν τσάμπα εργατική δύναμη. Αρα προϋπόθεση των επενδύσεων είναι η εργασία σε συνθήκες περίπου δουλείας. Εγιναν επενδύσεις στο Μπανγκλαντές. Αναπτύχθηκε; Η Γερμανία μετέφερε τη βιομηχανία της στην Ανατολική Ευρώπη, στις χώρες δηλαδή του πάλαι ποτέ κομμουνιστικού μπλοκ. Και τις καταλήστευσε. Αναπτύχθηκε καμία από αυτές; Οι επενδύσεις αυτές είναι αποικιακού τύπου. Και αυτό σημαίνει καταστροφή της χώρας και μεγάλη διαφθορά.

Ας βγάλουμε από την κληρωτίδα μερικές περιπτώσεις. Η «Ζίμενς» καταδικάστηκε σε πρόστιμο 1,6 δισ. δολάρια για διαφθορά πολιτικών σε μια σειρά από χώρες. Στην Κίνα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 1,5 εκατ. έχουν καταδικαστεί για διαφθορά. Από αυτούς οι 527.000 ήταν υψηλόβαθμα στελέχη. Στην Αλγερία δύο πρώην πρωθυπουργοί βρίσκονται φυλακή. Και μπορούμε να πούμε πως αυτός είναι ο κανόνας που και για τον Μπλερ είναι νόμιμος. Με δική του παρέμβαση έσβησε μονοκοντυλιά το μεγάλο σκάνδαλο της μίζας 2 δισ. δολαρίων για πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία. Η λίστα είναι ατελείωτη*.

Τις επενδύσεις προσελκύουν οι ισχυρές οικονομίες που έχουν και τις αντίστοιχες υποδομές. Ετσι οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία, την περίοδο 1990-2008, δέχτηκαν αντιστοίχως επενδύσεις της τάξεως 2.557 δισ. δολάρια για την πρώτη, 1.250 για τη δεύτερη και 883,5 για την τρίτη. Η Κίνα, που θεωρείται ο παράδεισος των επενδυτών, δέχτηκε επενδύσεις ύψους 881 δισ. Η Αίγυπτος, το Μαρόκο και η Τυνησία μετρούν τις επενδύσεις σε μερικές δεκάδες δισ.**

Η κανονικότητα της νέας κυβέρνησης της Δεξιάς είναι η συμμόρφωση με τους κανόνες του νεοφιλελευθερισμού που απαιτούν τεχνοκράτες για να εφαρμόσουν τους κανόνες-τυφλοσούρτη του ΟΟΣΑ,*** οι οποίοι επιβάλλονται με σιδηρά πυγμή σε κάθε χώρα. Και είναι η ίδια πολιτική που εφάρμοσε και ο ΣΥΡΙΖΑ στην αριστερή του εκδοχή και κέρδισε τα εύσημα των εταίρων μας. Πέρασε τις εξετάσεις με άριστα. Γι’ αυτό και δεν θα έχουμε αντιπολίτευση. Κανείς δεν αντιπολιτεύεται τον εαυτό του. Μόνο κοκορομαχίες για το θεαθήναι. Το μέλλον θα έχει πολλή φλυαρία για το τίποτα.

* Σουχάρτο στην Ινδονησία, Μένεμ στην Αργεντινή, Φουτζιμόρι στο Περού. Και απαξάπαντες οι δικτάτορες Αφρικής και Λ. Αμερικής
** George Corn Le Nouveau gouvernement du monde. Εκδόσεις La Découverte
*** Strategies de Developpement Durable, OCDE

[email protected]