Πώς γράφεται η ιστορία

Εχω πλήρη επίγνωση πως τα τελευταία μου σημειώματα σχετικά με τη Ρωσική Επανάσταση ενόχλησαν μια μερίδα αναγνωστών αυτής της στήλης. Το βρίσκω απολύτως λογικό. Η προπαγάνδα της σταλινικής ΕΣΣΔ συμπεριφέρθηκε σαν θρησκεία μαζί με την ιεραρχία της και το τελετουργικό της. Υπήρχε μία και μοναδική αλήθεια: οι αδήριτοι νόμοι της Ιστορίας που εσχατολογικά οδηγούν στον σοσιαλισμό.

Αποκλειστικός και μόνος ερμηνευτής αυτής της αλήθειας ήταν το κόμμα και ο γραμματέας, που ως εγκόσμιος πάπας είχε και αυτός το αλάθητο. Μπορούσε να ερμηνεύσει το παρελθόν και να προβλέψει το μέλλον. Οποιαδήποτε αμφιβολία ή υποψία αμφιβολίας αυτής της ορθότητας γινόταν αυτομάτως αίρεση και επέφερε κολασμό σε στρατόπεδα ή εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες.1 Ολα αυτά κρύβονταν επιμελώς. Και όποιος στη Δύση μιλούσε γι’ αυτά κέρδιζε τον τίτλο του αντικομμουνιστή, του αντισοβιετικού ή του πράκτορα. Αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα, παρά τα ντοκουμέντα που έχουμε από τα επίσημα αρχεία της ΕΣΣΔ και των μυστικών υπηρεσιών.

Αντίστοιχα όλη η Ιστορία ήταν πλαστογραφημένη. Ο Τρότσκι εξαφανίστηκε ακόμα και από τις φωτογραφίες που τον εικόνιζαν με τον Λένιν. Αντίθετα, ο Στάλιν σε έναν διάσημο πίνακα του Σοκόλοφ είχε προστεθεί πίσω από τον Λένιν, στο περίφημο τρένο που τον έφερε από την Ελβετία, ενώ ουδέποτε είχε κάνει αυτό το ταξίδι και ούτε καν τον περίμενε στον σταθμό. Ενα από τα βιβλία που θαύμαζε ο Λένιν και έγραψε και έναν μικρό πρόλογο γι’ αυτό ήταν του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζον Ριντ, το «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο», το οποίο έγινε η βάση του σεναρίου του φιλμ «Οκτώβρης» του Αϊζενστάιν.

Ο Λένιν έγραφε: «Αυτό το βιβλίο πρέπει να τυπωθεί σε εκατομμύρια αντίτυπα και να μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες του κόσμου». Αυτό το βιβλίο το απαγόρευσε ο Στάλιν και κατάσχεσε όλα τα αντίτυπα και αποσύρθηκε από τις δημόσιες βιβλιοθήκες. Για ποιον λόγο; Το όνομα του Στάλιν αναφερόταν μόνο δύο φορές. Και υπήρχαν πλήθος αναφορές στους Τρότσκι, Ζινόβιεβ, Κάμενεφ, Ράντεκ κ.ά. οι οποίοι εκτελέστηκαν αργότερα από τον Στάλιν. Οπως υποστηρίζουν οι ιστορικοί αδελφοί Μεντβέντιεφ2, ο Στάλιν έσφαξε πιο πολλούς κομμουνιστές απ’ ό,τι όλοι οι φασίστες μαζί.

Και αν το όνομα του Στάλιν αναφέρεται τόσο λίγο στο βιβλίο του Ριντ, δεν είναι από μεροληψία, αλλά από αντικειμενικότητα. Ο Στάλιν έπαιξε ασήμαντο ρόλο στην επανάσταση. Μια πολύ σημαντική πτυχή της Ρωσικής Επανάστασης είναι το κίνημα των μαχνοβιτών στην Ουκρανία. Αυτό απουσιάζει εντελώς από την επίσημη ιστοριογραφία της ΕΣΣΔ και όσων ιστορικών της Δύσης έχουν παραμείνει πιστοί στον μπολσεβικισμό. Οσες αναφορές υπάρχουν μιλούν για «ληστοσυμμορίτες», «ληστές» ή ακόμα για «στρατό κουλάκων», δηλαδή των πλούσιων γαιοκτημόνων.

Στην πραγματικότητα ήταν ένα παντοδύναμο αναρχικό κίνημα με επικεφαλής τον Μάχνο, έναν χαρισματικό στρατιωτικό και πολιτικό ηγέτη που συνομιλούσε με τον Λένιν (άσχετα αν δεν τα πήγαν καλά). Ενα σφάλμα είχε αυτό το κίνημα. Ηταν αναρχικό. Ολα ξεκίνησαν από τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, που ακόμα και πολλούς από τους μπολσεβίκους τους τρέλανε αφού τη θεώρησαν προδοτική.

Οι σύμμαχοι είχαν γίνει μπαρούτι. Αυτή η συνθήκη σήμαινε πως απελευθερώνονται όλες οι γερμανικές δυνάμεις από το Ανατολικό Μέτωπο για να ενισχύσουν το Δυτικό. Στην ουσία αυτή η συνθήκη ήταν η παραδοχή της ήττας της Ρωσίας, η οποία έχανε περίπου το ένα τρίτο των εδαφών που είχε προπολεμικά και υποχρεωνόταν να πληρώσει βαριές πολεμικές αποζημιώσεις. Και η Ουκρανία βρίσκεται κάτω από αυστρογερμανική κατοχή. Τη μόνη αντίσταση που συναντούν είναι το αντάρτικο του Μάχνο.

Μετά την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής, εμφανίζονται οι Λευκοί, τα τσαρικά στρατεύματα, με επικεφαλής τον στρατηγό Ντενίκιν και μετά τον Βράγκλερ, που και αυτοί συντρίβονται από τους μαχνοβίτες, κάτι που απέτρεψε την πιθανή κατάληψη της Μόσχας, η οποία ίσως να ήταν μοιραία για τους μπολσεβίκους.

Σε όποια περιοχή απελευθερωνόταν η γη μοιραζόταν στους αγρότες και τα εργοστάσια τα έπαιρναν οι εργάτες. Στην Ουκρανία πραγματοποιήθηκε το σύνθημα «όλη η εξουσία στα σοβιέτ» και όχι στο κράτος-κόμμα. Και η ελευθερία του Τύπου ήταν απόλυτη. Το παιδαγωγικό σύστημα που επέλεξαν ήταν αυτό του μεγάλου Ισπανού παιδαγωγού Φερέρ. Επικίνδυνο πείραμα για τους μπολσεβίκους που συνέτριψαν αυτό το κίνημα με τις υπέρτερες δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού.

Ο προϊστάμενος της Τσεκά στη Μόσχα, Σαμσόνοφ, ήταν σαφής: «Οσο χρειαζόμασταν τον Μάχνο τον εκμεταλλευτήκαμε... και όταν έγινε μόνο ενόχληση, τον ξεφορτωθήκαμε μια και καλή». Σταράτες κουβέντες, ντόμπρες, μπολσεβίκικες. Και η Ουκρανία κατελήφθη από τον Κόκκινο Στρατό. Αλλά ούτε στην Ουκρανία διατηρήθηκε η μνήμη του Μάχνο. Προτιμούν τις χιτλερικές τους ρίζες και τιμούν τη συνεργασία τους με τους ναζί. Οι συνεργάτες των ναζί σήμερα θεωρούνται ήρωες. Και η σφαγή των 90.000 Πολωνών και Εβραίων έχει πια ξεχαστεί.

1. Α. Σολζενίτσιν «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ», εκδόσεις Πάπυρος.
2. Ζ. Μεντβέντιεφ και Ρ. Μεντβέντιεφ, «Ο άγνωστος Στάλιν», εκδόσεις Καστανιώτη.