Ερχονται στιγμές που ο δημοσιογράφος θα ήθελε όσο τίποτα να είχαν διαψευστεί οι προβλέψεις του. «Για τα αφεντικά της ευρωζώνης», εκτιμούσε τούτη εδώ η στήλη μετά τη μοιραία συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, «η αποδοχή της τετράμηνης “ανακωχής”, που συμπυκνώθηκε στη “δημιουργική ασάφεια” της επιστολής Βαρουφάκη, έχει ένα και μόνο νόημα: αυτό της αναγκαίας προετοιμασίας του πεδίου για την τελική κάμψη κάθε αντίστασης μέσω αλλεπάλληλων “εικονικών πνιγμών”, καλλιέργειας της απογοήτευσης στην κοινωνική βάση και σαλαμοποίησης του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε ο μεν Τσίπρας να μετατραπεί σε νέο (όχι Αντρέα αλλά) Γιωργάκη Παπανδρέου, ο δε Λαφαζάνης να ακολουθήσει την πορεία της Λούκας Κατσέλη».
Διατυπώνοντας παράλληλα την ελπίδα μιας διαφορετικής εξέλιξης, καθώς «ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 παραμένει -ακόμη- δομικά διαφορετικός από το ΠΑΣΟΚ του 2010» και «ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν είναι καθόλου σίγουρο πως επιζητά την τύχη των προκατόχων του» («Αλέξης όπως ΓΑΠ;», 2.3.2015).
Τέσσερις μήνες μετά, το τρίτο Μνημόνιο είναι πλέον επί θύραις. Ανεξάρτητα από την τελική έκβαση της γαλλογερμανικής αντιπαράθεσης στο ηγετικό επίπεδο της Ε.Ε. και την άχαρη συζήτηση αν είναι προτιμότερη η γαλλική από τη γερμανική αποικιοκρατία, η ουσία βρίσκεται στην προκαταβολική αποδοχή εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης μιας δέσμης μέτρων που έρχονται να ολοκληρώσουν τα προηγούμενα: οριστικό ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου στους «εταίρους» με αντάλλαγμα την αποπληρωμή των δανείων για μια τριετία, προσχεδιασμένη ανθρωπιστική καταστροφή μέσω της δραματικής αύξησης των έμμεσων φόρων που θα ρημάξουν ό,τι απέμεινε από το λαϊκό εισόδημα, άρση της προστασίας της πρώτης κατοικίας από τις κατασχέσεις, μερική ανάκληση του νόμου για τις 100 δόσεις, προτεραιότητα των απαιτήσεων των τραπεζών έναντι των αποζημιώσεων των εργαζομένων και άλλα πολλά. Οπως και στο παρελθόν, η επικοινωνιακή προπαγάνδα των κρατούντων βαφτίζει βέβαια το ψάρι κρέας.
Παρουσιάζει σαν επικείμενη δραστική περικοπή του χρέους μια μονομερή ευχή του υπουργού Οικονομικών («ως μέρος ευρύτερων μελλοντικών συζητήσεων, η Ελλάδα καλωσορίζει την ευκαιρία να εξερευνηθούν δυνητικά μέτρα προς λήψη ώστε το χρέος που συνδέεται με τον επίσημο τομέα της να καταστεί μακροπρόθεσμα υποφερτό και βιώσιμο»), αποκρύπτοντας ταυτόχρονα κάποιες από τις πιο επώδυνες πτυχές της επερχόμενης λαίλαπας –όπως η θέσπιση «κατηφορικού πλαφόν» στις δαπάνες μισθοδοσίας του Δημοσίου ως ποσοστού του ΑΕΠ, η υποχρέωση, μ’ άλλα λόγια, μαζικών απολύσεων ή και αλλεπάλληλων μειώσεων των μισθών ώς το 2019. Οσο για τις αλλαγές στα εργασιακά, προκειμένου το εγχώριο θεσμικό πλαίσιο να εναρμονιστεί με τα ισχύοντα «αλλού στην Ευρώπη» (στη Βουλγαρία;), θα πρέπει απαρέγκλιτα να έχουν την έγκριση της τρόικας –οι επικεφαλής της οποίας έχουν ήδη αποφανθεί πως ανήκουμε στη βαλκανική περίμετρο της άγριας εκμετάλλευσης και όχι στις ανώτερες φυλές του πρωτοκοσμικού πυρήνα της ευρωπαϊκής λέσχης. Υπάρχει, τέλος, μια μοναδική πρόβλεψη για νέες προσλήψεις μέσα στο 2015: των μάνατζερ που θα αναλάβουν την αξιολόγηση «κάθε δημοσίου υπαλλήλου», για να ετοιμάσουν τις νέες λίστες προγραφών με τις οποίες θα υλοποιηθεί η μείωση του «μισθολογικού κόστους».
Αυτό που δύσκολα μπορούσε κανείς να φανταστεί είναι, ωστόσο, οι καταιγιστικές εξελίξεις του τελευταίου δεκαπενθημέρου, η απότομη παλινδρόμηση ανάμεσα στην αντίσταση στα τελεσίγραφα των δανειστών και την τελική επονείδιστη συνθηκολόγηση. Συνθηκολόγηση που, μετά τον εξευτελισμό των κοινοβουλευτικών διαδικασιών από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, ευτέλισε με τη σειρά της την προσφυγή στην άμεση λαϊκή ετυμηγορία: η ελληνική Δημοκρατία βγαίνει βαριά τραυματισμένη από την απροσχημάτιστη περιφρόνηση των δύο τρίτων του ελληνικού λαού που, λαμβάνοντας υπόψη τόσο τις κυβερνητικές δηλώσεις όσο και τις σαφέστατες προειδοποιήσεις των δανειστών, αποφάνθηκαν κατηγορηματικά πως ένα ενδεχόμενο Grexit συνιστά μικρότερο κακό από την αποδοχή του πακέτου Γιούνκερ –για να υποστούν τελικά κάτι ακόμη χειρότερο.
Ομως ο τεκτονικός σεισμός της 5ης Ιουλίου δεν ήταν οφθαλμαπάτη. Το ταξικό χάσμα που αποκαλύφθηκε κατά τη μετωπική αναμέτρηση του «ναι» με το «όχι» δεν πρόκειται να γεφυρωθεί -το αντίθετο μάλιστα- από μια πολιτική που θα βαθύνει ακόμη περισσότερο τις κοινωνικές αντιθέσεις, μετά το εξάμηνο της (εκλιπούσης πλέον) «αριστερής παρένθεσης». Μπορεί η δημοσιογραφική ναυαρχίδα των Ελλήνων αστών να ευελπιστεί πως η «άκρως επικίνδυνη ταξική συμπεριφορά του εκλογικού σώματος» που ανέδειξε το δημοψήφισμα μπορεί να θεραπευτεί «μόνον εάν ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ένας πρωθυπουργός της Αριστεράς, υπογράψει συμφωνία παραμονής στην ευρωζώνη», σκοπιμότητα που επιβάλλει την προσωρινή αναστολή κάθε δομικής κριτικής στην κυβέρνησή του («Καθημερινή» 9.7), η ταξική όμως πάλη -όπως και η φύση- απεχθάνεται το κενό.
Οπως η αδυναμία των επίσημων συνδικάτων να αποκρούσουν το πρώτο Μνημόνιο γέννησε το αντιφατικό συλλογικό υποκείμενο των «πλατειών» και οδήγησε στο τέλος του παλιού πολιτικού κόσμου, έτσι και τώρα το κενό εκπροσώπησης του 61,3% (κι ακόμη περισσότερο, εκείνου του πελώριου μαχητικού πλήθους λαϊκών ανθρώπων και νεολαίας που κατέκλυσε το Σύνταγμα πριν από δέκα μέρες) δεν θα αργήσει να καλυφθεί, έστω και στρεβλά. Το παρισινό ισοδύναμο της δικής μας «Καθημερινής» επιχαίρει βέβαια πως «ο κ. Τσίπρας έχει αποκτήσει στην Ελλάδα μια πολιτική διάσταση που του επιτρέπει να αποκτήσει ό,τι κανείς από τους προκατόχους του δεν μπόρεσε να υλοποιήσει» («Le Monde» 11.7), ξεχνά όμως ότι ο χαρισματικός πρωθυπουργός συσπείρωσε τα 2/3 των ψηφοφόρων ενάντια σε θεούς και δαίμονες επειδή ακριβώς εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των θυμάτων της πεντάχρονης μνημονιακής λαίλαπας.
Από τη στιγμή που παρέδωσε τη χώρα στα χέρια των ειδημόνων του γαλλικού υπουργείου Οικονομικών, που -σύμφωνα με την ίδια εφημερίδα- ανέλαβαν να υποδείξουν στην ελληνική κυβέρνηση «ποιες προτάσεις μεταρρυθμίσεων είναι αποδεκτές από το ΔΝΤ και την Κομισιόν» και ποιες όχι, το πού ακριβώς θα στραφούν αυτοί οι προδομένοι πολίτες συνιστά ένα ανοιχτό διακύβευμα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας